Kazbek - Droga na szczyt
Fotorelacja z wyprawy
Kazbek 2011
zimowe wejście na Mkinvartsveri
pod patronatem Klubu Podrózników Śródziemie
Kazbek 2011
zimowe wejście na Mkinvartsveri
pod patronatem Klubu Podrózników Śródziemie
Celem wyprawy jest zimowe wejście na Mkinvartsveri (po gruzińsku: góra z lodową głową) bardziej znana pod (rosyjską) nazwą Kazbek. Szczyt wznosi się na wysokość 5033 metrów i jest trzecim największym szczytem w Gruzji (po Shkhara – 5193 m i Dzhangi-Tau – 5051 m). Tak jak i Elbrus Kazbek jest nieaktywnym wulkanem, jego ostatnia erupcja miała miejsce około 750 lat p.n.e.
Jako pierwszy szczyt zdobył w 1868 roku Duglas Freshfield, A.W.Moore oraz C.C.Tucker natomiast jedną z ostatnich zakończonych sukcesem wypraw na szczyt była ekspedycja Ormiańskiego Związku Wysokogórskiego.
Bardzo możliwe że to właśnie do tej góry przykuty był mityczny Prometeusz a już na pewno jego gruziński odpowiednik Amirani ;)
3/4 naszej grupy na pierwszym podejściu po wystartowaniu spod kościółka (2170 m). Właśnie tam zostawił nas nasz kierowca. Był on ostatnią osobą jaką widzieliśmy przez czas kiedy byliśmy w górach.
Krótka przerwa na ubranie rakiet śnieżnych. W Kaukazie byliśmy kiedy prawdziwa zima się jeszcze nie rozpoczęła a już rakiety bardzo nam się przydały. Bez nich wchodzenie byłoby dużo wolniejsze.
Ostatni rzut oka na kościółek, spod którego rozpoczęła się wędrówka.
Pierwszy obóz rozbity na wysokości około 2600 metrów. W tle widoczny cel wyprawy - Kazbek. Mniej więcej wtedy Tomek zauważył, że pożegnał się na dobre ze swoją porwaną przez wiatr karimatą. Kilkanaście minut później Michał i Maciek dowiedzieli się, że na kuchence, którą mają nie ugotują nic.
Kapliczka nie opodal, której rozbiliśmy obóz pierwszego dnia. Z drugiej (niewidocznej na zdjęciu) strony jest wnęka z obrazkiem świętego patrona oraz kilkoma nie odpalanymi jeszcze świeczkami.
Dalej pierwszy dzień. Powoli dochodzimy do lodowca i zastanawiamy się nad najbardziej optymalnym sposobem przejścia wyznaczonej trasy.
Po dotarciu na lodowiec założyliśmy uprzęże i spięli się linami żeby zabezpieczyć się przed spadnięciem na dno szczeliny. Lodowiec taki szczelin jest pełny. Są one przykryte cienką warstwą śniegu i bardzo często nie da się ich zauważyć.
Lodowiec trawersowaliśmy w rakietach. Powinno się to robić w rakach, wtedy łatwiej jest samemu wyjść ze szczeliny oraz łatwiej jest kogoś wyciągnąć ponieważ raki wbite w lód stawiają dużo większy opór niż rakiety.
Obóz II. Wschód słońca dnia trzeciego. Nie udało nam się dojść do stacji meteo tak jak planowaliśmy ponieważ zrobiło się ciemno i musieliśmy rozbijać "awaryjny" obóz.
Zdjęcie zrobione z II obozu. W oddali widać malutką pomarańczową ścianę stacji meteo, od której oddaleni byliśmy o około 40 minut drogi.
Promienie wschodzącego słońca odbijają się miękko od powierzchni lodowca trawersowanego przez nas dnia poprzedniego.
Trzeci dzień wspinaczki. Pogoda była piękna ale było zimno i wiał silny wiatr. Ciężkie, prawie 30kg plecaki nie dawały o sobie zapomnieć.
Chatka Betlejemska - schronisko i stacja meteorologiczna położona na 3563 m. W zimie niestety nieczynna. Po dokonaniu wcześniejszej rezerwacji można w niej spać nawet zimą. Woleliśmy jednak zaoszczędzić i spać pod namiotami.
Wejście do schroniska a obok niego spory kamień - jedyne miejsce, na którym można było złapać sygnał GSM.
W prawym dolnym rogu widać wychodek zbudowany z kamieni. Brak w nim co prawda bieżącej wody i papieru toaletowego ale na takiej wysokości nie spodziewaliśmy się takich wygód.
Tutaj widać pierwszą szczelinę w jaką wpadł Maciek. Na szczęście była wąska i udało mu się z niej wyjść bez większych przeszkód. Atak szczytowy rozpoczęliśmy o godzinie 3:00 ale z powodu panujących wtedy ciemności nie robiliśmy zdjęć.
Okolice plateau, wysokość około 4100 m, godzina 08:46. Większość rzeczy zostawiliśmy przy stacji i z dużo lżejszymi plecakami szybko szliśmy w kierunku szczytu.
Najwyższe miejsce na jakie udało nam się wejść. Około 4600 m n.p.m. Dziura w bucie gwałtownie podniosła ryzyko odmrożenia stóp przez Błażeja oraz ogromna szczelina, która była przed nami skłoniła nas do odwrotu.
Zawiedzeni wracaliśmy z powrotem do stacji meteo gdzie zostawiliśmy namioty i najcięższy sprzęt.
Do końca dnia odpoczywaliśmy i suszyli przemoczone i wilgotne rzeczy. Niedziałająca jedna z kuchenek i brak możliwości topienia śniegu (tylko tak mogliśmy zdobyć wodę na tej wysokości) zmusiły nas do rezygnacji z dalszych prób zdobywania szczytu.
Z powrotem też wyruszyliśmy wcześnie rano. Ciężkie plecaki nie przeszkadzały już tak w poruszaniu się kiedy szło się w dół.
Pomimo porażki humory nam dopisywały. Przeżyliśmy wspaniałą przygodę, którą pewnie jeszcze długo będziemy wspominać.
Droga powrotna zajęła nam 3 razy mniej czasu. Więc mieliśmy więcej czasu na robienie zdjęć :)
Droga powrotna zajęła nam 3 razy mniej czasu. Więc mieliśmy więcej czasu na robienie zdjęć :)
Znowu pod kościółkiem. Odpoczywamy i czekamy na naszego kierowcę. Shota sprawił nam nieopisaną przyjemność przywożąc ze sobą piwo. Tak nas to zajęło, że nie mieliśmy czasu już obsługiwać aparat ;)
Shota, odwiózł nas do Tbilisi a stamtąd (oczywiście po odwiedzeniu kilku miejsc, które turyści obowiązkowo muszą zobaczyć) wsiedliśmy na pokład samolotu do warszawy. Już w trakcie lotu układaliśmy plan kolejnego spotkania z Kaukazem...