Schroniska w Tatrach Polskich
Schronisko Górskie PTTK w Dolinie Pięciu Stawów Polskich
Najwyżej położone schronisko w polskiej części Tatr i zarazem polskiej części Karpat (1670 m n.p.m.).
W odległości zaledwie dziesięciu minut od schroniska, wody z całej doliny, gromadzone w Wielkim Stawie spływają przez stawiarski próg, tworząc największy wodospad tatrzański - Siklawę (około 70 m. wysokości).Wielki Staw pieciostawiański jest najdłuższym (ok. 1 km ) i najgłębszym (ok. 80m) jeziorem tatrzańskim oraz drugim pod względem głębokości jeziorem w Polsce.Dolina Pięciu Stawów ma największą w Tatrach powierzchnię jezior.Kozi Wierch stanowiący północną "ścianę" doliny jest najwyższym nie granicznym szczytem (2291m.n.p.m.) w całości położonym w Polsce.Schronisko w Pięciu Stawach jest jedynym w polskich Tatrach, do którego nie można dojechać samochodem. Bez względu na warunki atmosferyczne, schronisko jest czynne przez cały rok.
Dolina Pięciu Stawów Polskich jest jednym z cenniejszych obszarów Tatrzańskiego Parku Narodowego. Stanowi odgałęzienie największej i najpiękniejszej doliny tatrzańskiej - Doliny Białki. Oryginalny pejzaż tworzą liczne formy polodowcowe, jak chociażby stawy, którym Dolina zawdzięcza swą nazwę. Największy z nich - Wielki Staw jest najdłuższym i najgłębszym jeziorem w całych Tarach. Daje on początek potokowi Roztoka, który spadając z progu stawiarskiego tworzy wodospad Siklawę. Dolina ma kształt półkolisty o powierzchni 7,3 km2. Górują nad nią monumentalne, granitowe szczyty, a wysokogórskiemu krajobrazowi ton nadają rozległe hale, połacie kosodrzewiny, pola piargów i migotliwe tafle jezior.
Usytuowanie pięciostawiańskiego schroniska sprawia, iż jest ono doskonałym "węzłem komunikacyjnym" Tatr Wysokich i wymarzoną bazą wypadową na najbardziej ekstremalne szlaki, jak np. Orla Perć.
Szlaki turystyczne wychodzące z doliny Doliny Pięciu Stawów:
- - zielony Doliną Roztoki od Wodogrzmotów Mickiewicza (przy szosie z Palenicy Białczańskiej do Morskiego Oka) nad Wielki Staw Polski. Znad Wielkiego Stawu dalej szlakiem niebieskim.
- Czas przejścia od Wodogrzmotów Mickiewicza przy szosie do Morskiego Oka do Wielkiego Stawu: 2:05 h, ↓ 1:40 h
- Czas przejścia znad Wielkiego Stawu do schroniska: 10 min
- – od zielonego odchodzi czarny szlak, będący alternatywnym dojściem do schroniska.
- Czas przejścia od Wodogrzmotów Mickiewicza do rozstaju szlaków: 1:20 h, ↓ 1 h
- Czas przejścia od rozstaju ze szlakiem zielonym do schroniska: 40 min, ↓ 30 min
- – niebieski od Morskiego Oka przez Rówień nad Kępą, Świstówkę Roztocką i Świstową Czubę obok schroniska i dalej na przełęcz Zawrat.
- Czas przejścia od Morskiego Oka do schroniska: 2 h, z powrotem 1:40 h
- Czas przejścia od schroniska na Zawrat: 1:40 h, ↓ 1:30 h
Tel. kom: +48 781 055 555
PTTK Schronisko Murowaniec na Hali Gąsienicowej Adres: Box 193, 34-500 Zakopane
Recepcja: (018) 20 126 33
Budka telefoniczna: (018) 80 16 176
Schronisko położone jest w Dolinie Suchej Wody Gąsienicowej (Tatry, Hala Gąsienicowa) na wys. 1500 m npm. Posiada 116 miejsc noclegowych
Szlaki turystyczne
Przy schronisku znajduje się bardzo duży węzeł szlaków:
POL Szlak niebieski.svg ? szlak niebieski z Kuźnic przez Boczań, Skupniów Upłaz i Przełęcz między Kopami do Murowańca, stąd dalej nad Czarny Staw Gąsienicowy i na Zawrat.
* Czas przejścia z Kuźnic do Murowańca: 2 h, ? 1:35 h
* Czas przejścia z Murowańca na Zawrat: 2:20 h, ? 1:50 h
POL Szlak żółty.svg POL Szlak niebieski.svg ? do Przełęczy między Kopami prowadzi też szlak żółty Doliną Jaworzynką. Czas przejścia z Kuźnic do Murowańca tą drogą i dalej szlakiem niebieskim: 2 h (? 1:35 h)
POL Szlak czarny.svg ? czarny do Brzezin przez Psią Trawkę. Czas przejścia: 1:45 h, ? 2:15 h
POL Szlak zielony.svg ? zielony do Wierchporońca przez Rówień Waksmundzką, Gęsią Szyję i Rusinową Polanę. Czas przejścia: 3:50 h, z powrotem 4:15 h
POL Szlak żółty.svg ? żółty z Kasprowego Wierchu przez Roztokę Stawiańską do Murowańca, stąd Doliną Pańszczycą na przełęcz Krzyżne.
* Czas przejścia z Kasprowego Wierchu do Murowańca: 1:05 h, ? 1:25 h
* Czas przejścia z Murowańca na Krzyżne: 2:45 h, ? 2:05 h
Schronisko im. Wincentego Pola w Starej Roztoce (1031 m n.p.m.)
Skrytka pocztowa 200
34 - 500 Zakopane
telefon: (0-18) 207-74-42
http://www.schroniskoroztoka.com.pl
Skrytka pocztowa 200
34 - 500 Zakopane
telefon: (0-18) 207-74-42
http://www.schroniskoroztoka.com.pl
68 miejsc noclegowych w pokojach 2-, 3-, 4- i 6-osobowych; jadłodajnia, bufet, kuchnia turystyczna, świetlica, pośrednictwo pocztowe, zniżki PTTK
Schronisko położone jest w sąsiedztwie Wodogrzmotów Mickiewicza. W rzeczywistości, wbrew często spotykanej nazwie "schronisko w Dolinie Roztoki", usytuowane jest już w Dolinie Białki i stanowi świetny punkt wypadowy m.in. w okolice Morskiego Oka, na Rysy, Przełęcz pod Chłopkiem, Szpiglasową Przełęcz, Dolinę Roztoki, Dolinę Pięciu Stawów Polskich czy Rusinową Polanę.
Często spotykaną nazwą schroniska jest też "Stara Roztoka", a to z racji tego, że położony nieopodal w Dolinie Roztoki szałas (wiata) nosi miano "Nowej Roztoki".
Schronisko położone jest w sąsiedztwie Wodogrzmotów Mickiewicza. W rzeczywistości, wbrew często spotykanej nazwie "schronisko w Dolinie Roztoki", usytuowane jest już w Dolinie Białki i stanowi świetny punkt wypadowy m.in. w okolice Morskiego Oka, na Rysy, Przełęcz pod Chłopkiem, Szpiglasową Przełęcz, Dolinę Roztoki, Dolinę Pięciu Stawów Polskich czy Rusinową Polanę.
Często spotykaną nazwą schroniska jest też "Stara Roztoka", a to z racji tego, że położony nieopodal w Dolinie Roztoki szałas (wiata) nosi miano "Nowej Roztoki".
Schronisko Nad Morskim Okiem (1410 m n.p.m.)
im. Stanisława Staszica
Skrytka pocztowa 201
34 - 500 Zakopane
Telefon: (0-18) 207-76-09
http://www.schroniskomorskieoko.pl/
Schronisko prowadzi działalność noclegową w dwóch budynkach: starym i nowym. W nowym budynku może spać 35 osób, a w starym 43 osoby. Razem jest to 78 miejsc noclegowych w pokojach 3-, 4-, 5-, 6- i wieloosobowych; jadłodajnia, restauracja, bufet, bar, kuchnia turystyczna, przechowalnia bagażu, umywalki, prysznice z ciepłą wodą, zniżki PTTK
Pięknie położone schronisko, nad najsłynniejszym tatrzańskim stawem, stanowi doskonałe miejsce wypadowe m.in. na Rysy, Przełęcz pod Chłopkiem, Szpiglasową Przełęcz czy Dolinę Pięciu Stawów Polskich.
Od 1945r schronisko prowadzi rodzina Łapińskich. Najpierw gospodarzyli tu legendarni Wanda i Czesław Łapińscy, potem ich syn, Wojciech, zmarły w 1985r, a obecnie jego żona, Maria. Pani Wanda Łapińska, zwana przez Taterników pieszczotliwie Dziunią, przez wiele lat po matczynemu opiekowała się kolejnymi pokoleniami wspinaczy.
Zbudowane w latach 1907-1908 przez Towarzystwo Tatrzańskie wg proj. Tadeusz Praussa. Historia jego budowy związana jest z konkursem ogłoszonym przez Towarzystwo na budynek murowany, a który mimo rozstrzygnięcia konkursu nie został zrealizowany z powodu funduszów (konkurs wygrał projekt architektów Udarskiego i Rutkowskiego. W rezultacie wybudowano schronisko drewniane o znacznie okrojonym programie użytkowym. Obiekt wielokrotnie przebudowywano i modernizowano (1928, 1950, 1971, 1985-92). Wpisany do Rejestru Zabytków
Budynek położony jest na tzw. górnej morenie, zwrócony elewacją frontową w kierunku jeziora (pd-wsch. ). Wzniesiony na rzucie nieregularnym, parterowy z poddaszem mieszkalnym, przekryty gontowym dachem siodłowym z półszczytami oraz licznymi lukarnami o daszkach półszczytowych oraz pulpitowych. Posadowiony na wysokiej podmurówce z kamienia, drewniany, konstrukcji zrębowej. W szczytach balkony o balustradach zdobionych motywami charakterystycznymi dla stylu zakopiańskiego. Ściany zewnętrzne odeskowane pionowo, wejście główne przez ganek i oszkloną werandę. Obramowania okien i drzwi zewnętrznych zdobione bogato kołkowaniem.
Stropy belkowe, drzwi płycinowe, schody drewniane, zabiegowe. W pomieszczeniach zachowane fazowane belki stropowe, tzw. tragarze, oraz ozdobne deskowanie ścian. W jadalni dwa rzeźbione sosręby, na jednym orzeł w koronie i data budowy "R. P. 1907". Balustrada schodów bogato płaskorzeźbiona, na słupkach ozdobnie sterczyny w formie pazdurów. Architektura schroniska reprezentuje schyłkowy okres stylu zakopiańskiego.
Budynek położony jest na tzw. górnej morenie, zwrócony elewacją frontową w kierunku jeziora (pd-wsch. ). Wzniesiony na rzucie nieregularnym, parterowy z poddaszem mieszkalnym, przekryty gontowym dachem siodłowym z półszczytami oraz licznymi lukarnami o daszkach półszczytowych oraz pulpitowych. Posadowiony na wysokiej podmurówce z kamienia, drewniany, konstrukcji zrębowej. W szczytach balkony o balustradach zdobionych motywami charakterystycznymi dla stylu zakopiańskiego. Ściany zewnętrzne odeskowane pionowo, wejście główne przez ganek i oszkloną werandę. Obramowania okien i drzwi zewnętrznych zdobione bogato kołkowaniem.
Stropy belkowe, drzwi płycinowe, schody drewniane, zabiegowe. W pomieszczeniach zachowane fazowane belki stropowe, tzw. tragarze, oraz ozdobne deskowanie ścian. W jadalni dwa rzeźbione sosręby, na jednym orzeł w koronie i data budowy "R. P. 1907". Balustrada schodów bogato płaskorzeźbiona, na słupkach ozdobnie sterczyny w formie pazdurów. Architektura schroniska reprezentuje schyłkowy okres stylu zakopiańskiego.
Źródło: Plan Ochrony Tatrzańskiego Parku Narodowego- Operat ochrony zasobów kulturowych
Stare schronisko nad Morskim Okiem
Pierwsze prymitywne schronisko przy Morskim Oku wybudował w 1826 r. Emanuel Homolacs. (m. in. na obrazie J. N. Głowackiego oraz na ryc. Z. B. Stęczyńskiego) Towarzystwo Tatrzańskie, założone w roku 1873 (statut 1874), rozpoczęło swą działalność od budowy schroniska nad Morskim Okiem, które zostało uroczyście otwarte 5 sierpnia 1874 r. W roku 1890 wybudowano obszerną wozownię, a w rok później rozszerzono bazę noclegową poprzez wybudowanie drugiego budynku schroniska, tuż obok pierwszego. Obydwa, połączone wspólną werandą, budynki spłonęły doszczętnie 1 października 1898 roku. Na ich miejscu Towarzystwo wybudowało altanę, natomiast funkcje noclegowe przejęła wozownia z 1890 r., zaadaptowana na ten cel w 1899 r. Po wzniesieniu w latach 1907-1908 nowego budynku, tymczasowe schronisko miało ulec likwidacji. Jednakże mała liczba miejsc noclegowych w schronisku nowootwartym przesądziła o jego utrzymaniu. W roku 1923 Polskie Towarzystwo Tatrzańskie, ówczesny właściciel obiektu, przeprowadziło jego remont, podczas którego m. in. rozebrano werandę od strony południowo-wschodniej. Od roku 1983 prowadzono remont konserwatorski budynku, zakończony w 1990. Jest to najstarsze zachowane schronisko turystyczne po polskiej stronie Tatr. Wpisane do Rejestru Zabytków
Budynek wzniesiony jest na rzucie prostokąta, parterowy, przekryty dwuspadowym gontowym dachem. Układ pomieszczeń dwutraktowy, z sienią na osi. Ściany drewniane, konstrukcji zrębowej (podczas remontu część ścian wewnętrznych wymieniono na murowane z cegły), zewnątrz i wewnątrz szalowane deskami o układzie poziomym. Od frontu podcień wsparty na sześciu słupach, w połaci dachowej - na osi - facjata o półszczytowym daszku.
Budynek wzniesiony jest na rzucie prostokąta, parterowy, przekryty dwuspadowym gontowym dachem. Układ pomieszczeń dwutraktowy, z sienią na osi. Ściany drewniane, konstrukcji zrębowej (podczas remontu część ścian wewnętrznych wymieniono na murowane z cegły), zewnątrz i wewnątrz szalowane deskami o układzie poziomym. Od frontu podcień wsparty na sześciu słupach, w połaci dachowej - na osi - facjata o półszczytowym daszku.
Źródło: Plan Ochrony Tatrzańskiego Parku Narodowego- Operat ochrony zasobów kulturowych
Schronisko na Polanie Chochołowskiej
http://www.chocholowska.zakopane.pl/gora.jpg
Schronisko na Polanie Chochołowskiej (1150 m n.p.m.)
http://www.chocholowska.zakopane.pl/
skrytka pocztowa 195
34-500 Zakopane
tel.(018) 20 705 10 - od godziny 08.00 do 20.00
Schronisko posiada 121 miejsc noclegowych:
22 pokoje 2 osobowe
1 pokój 3 osobowy
2 pokoje 4 osobowe
1 pokój 4 osobowy z łazienką
3 pokoje 6 osobowe
2 pokoje 8 osobowe
2 pokoje 14 osobowe
Bufet z jadalnią wydaje posiłki w godzinach: 08.00-20.00.
Zniżki noclegowe dla członków PTTK: 20% - 80%, członków Klubu Rzeczpospolita: 10%, młodzież ucząca się i studiująca: 5%,
Turystyka w rejonie Doliny Chochołowskiej zaczęła rozwijać się na większą skalę dopiero z początkiem XX w., głównie dzięki działalności Zakopiańskiego Oddziału Narciarzy, a później Sekcji Narciarstwa Towarzystwa Tatrzańskiego. Pierwszym budynkiem turystycznym w tym rejonie był schron narciarski u wylotu Doliny Starorobociańskiej. Pierwsze w pełni zagospodarowane schronisko wybudowano na Polanie Chochołowskiej na przełomie lat 20. i 30., przez Warszawski Klub Narciarzy. Otwarto je w roku 1932 i przetrwało do końca 1944 roku. W styczniu 1945 roku spalili je wycofujący się Niemcy.
Obecny budynek wzniesiony został na tym samym miejscu w latach 1951 - 1953 wg proj. Anny Górskiej, podobnie jak inne z tego okresu w stylu nowozakopiańskim. Jest to budynek piętrowy, murowany z kamienia, wzniesiony na rzucie nieregularnym, przekryty wspólnym, spadzistym dachem gontowym, w którym liczne otwarcia pulpitowe.
Obecny budynek wzniesiony został na tym samym miejscu w latach 1951 - 1953 wg proj. Anny Górskiej, podobnie jak inne z tego okresu w stylu nowozakopiańskim. Jest to budynek piętrowy, murowany z kamienia, wzniesiony na rzucie nieregularnym, przekryty wspólnym, spadzistym dachem gontowym, w którym liczne otwarcia pulpitowe.
Źródło: Plan Ochrony Tatrzańskiego Parku Narodowego- Operat ochrony zasobów kulturowych
Hotel Górski Na Polanie Kalatówki (1198 m n.p.m.)
34-500 ZAKOPANE
P.O.Box 194 POLAND
Tel/Fax:
(+48) 0 18 206-36-44
(+48) 0 18 201-28-27
e-mail recepcja:
e-mail:
W roku 1910 odbyły się na Kalatówkach pierwsze na ziemiach polskich zawody narciarskie. W 1913 Tatrzańskie Towarzystwo Narciarskie wybudowało na skraju polany pierwsze schronisko (do dzisiaj zachowane fundamenty). Pod koniec lat trzydziestych przystąpiono do budowy nowego, komfortowego hotelu górskiego na wzór alpejski, wg proj. Józefa Jaworskiego. Schronisko oddano do użytku w 1938 roku. W okresie okupacji część wnętrz zyskała nowy wystrój zaprojektowany przez niem. architekta Alfreda Lukasa, utrzymany jednak w pierwotnym duchu.
Zlokalizowane na środku polany, murowane, dwupiętrowe, wzniesione na rzucie prostokąta, ściany parteru obłożone kamieniem, kondygnacje I i II piętra otynkowane, dach dwuspadowy o niewielkim kącie nachylenia połaci, charakterystyczny dla schronisk alpejskich. Program funkcjonalny obejmuje do dziś m. in. bufet turystyczny, obszerną przeszkloną werandę z widokiem na góry, salę klubową, a także taras spacerowy. Wystrój wnętrz związany jest z nowoczesnym regionalizmem lat 30. i 40., nawiązującym w sposób twórczy do tradycji ludowej.
Źródło: Plan Ochrony Tatrzańskiego Parku Narodowego- Operat ochrony zasobów kulturowych
Schronisko Na Hali Kondratowej (1333 m n.p.m.)
Skrytka pocztowa 197
34 - 500 Zakopane
telefon: (0-18) 201-91-14
http://www.kondratowa.com/
Pierwsze schronisko na Hali Kondratowej urządzili narciarze ok. 1910 r., adaptując na ten cel jeden z szałasów pasterskich. W zimie 1911 zostało ono zniszczone doszczętnie przez lawinę śnieżną Kolejny schron wybudowali dwa lata później (1913) Uznańscy. Większy budynek powstał dopiero w 1933, dzięki inicjatywie J. Polaka z Murzasichla. Obecne schronisko zostało wzniesione w roku 1948 wg proj. Bogdana Laszczki, syna znanego rzeźbiarza, Konstantego Laszczki. Pięć lata później, w roku 1953, omal nie zostało ono zniszczone przez lawinę kamienną. Jeden z bloków skalnych wyłamał ścianę i połową swej wielkości znalazł się w jadalni, a drugi, jeszcze większy, zatrzymał się kilka metrów przed budynkiem. Po tym wypadku dokonano na grani Giewontu odstrzału wszystkich zagrażających upadkiem bloków skalnych, dzięki czemu zażegnano niebezpieczeństwo powtórzenia się podobnych przypadków.
Budynek schroniska położony jest na południowym skraju Polany Kondratowej, w środkowej jej części, tuż przy szlaku prowadzącym na Giewont. Jest to obiekt parterowy, drewniany, konstrukcji zrębowej, wzniesiony na rzucie nieregularnym, przy wykorzystaniu wysokiej podmurówki kamiennej. Posiada charakterystyczny, stromy dach gontowy, z obszernym otwarciem "pulpitowym" w połaci południowej.
Źródło: Plan Ochrony Tatrzańskiego Parku Narodowego- Operat ochrony zasobów kulturowych
Budynek schroniska położony jest na południowym skraju Polany Kondratowej, w środkowej jej części, tuż przy szlaku prowadzącym na Giewont. Jest to obiekt parterowy, drewniany, konstrukcji zrębowej, wzniesiony na rzucie nieregularnym, przy wykorzystaniu wysokiej podmurówki kamiennej. Posiada charakterystyczny, stromy dach gontowy, z obszernym otwarciem "pulpitowym" w połaci południowej.
Źródło: Plan Ochrony Tatrzańskiego Parku Narodowego- Operat ochrony zasobów kulturowych
Schronisko Ornak (1100 m n.p.m.)
Skrytka pocztowa 191
34 - 500 Zakopane
telefon: (0-18) 207-05-20
fax: (0-18) 207-09-65
85 miejsc noclegowych w pokojach 2-, 4-, 6-, 8- i wieloosobowych; bar - jadłodajnia, kuchnia turystyczna, świetlica, biblioteka, łazienki z prysznicami z ciepłą wodą (w pewnych godzinach) ulokowane w podziemiach schroniska, zniżki noclegowe dla członków PTTK
Pierwsze próby zagospodarowania turystycznego Doliny Kościeliskiej związane były, podobnie jak w innych rejonach dzisiejszych Tatr Polskich, z działalnością Towarzystwa Tatrzańskiego. Początkowo były to wyłącznie altany widokowe dające także schronienie przed deszczem - przy Lodowym Źródle (1875), obok krzyża Wincentego Pola na Hali Smytniej (1892), nad brzegiem Stawu Smreczyńskiego. Pierwsze schronisko powstało na Hali Pysznej, a stanowił je przebudowany w 1910 r. obszerny szałas, zastąpiony w latach następnych budynkiem wzniesionym przez Sekcję Narciarską Towarzystwa Tatrzańskiego. Wielokrotnie przebudowywane (1919, 1923, 1936), przetrwało do wybuchu II wojny światowej. Podczas wojny zostało spalone przez Niemców.
Obecne schronisko stoi na Małej Ornaczańskiej Polance i zostało wzniesione w latach 1947-1948 wg proj. Anny Górskiej. Jego uroczyste otwarcie nastąpiło 8 sierpnia 1948 roku. Obok schroniska w Dolinie Pięciu Stawów Polskich było pierwszym obiektem w tzw. stylu nowozakopiańskim. W roku 1973 nastąpiło w schronisku uroczyste odsłonięcie tablicy pamiątkowej poświęconej pamięci prof. Walerego Goetla.
Budynek zlokalizowany jest na skraju polany, jest obiektem parterowym konstrukcji mieszanej - skrzydło południowe murowane z kamienia, zachodnie drewniane, konstrukcji zrębowej - wzniesionym na rzucie dwóch prostokątów stykających się pod kątem prostym (w literę "L"). Całość przekryta wspólnym dachem gontowym o szczytach podhalańskich i szeregiem otwarć "pulpitowych" w połaci wschodniej i południowej.
Źródło: Plan Ochrony Tatrzańskiego Parku Narodowego- Operat ochrony zasobów kulturowych
