Bastion Ceglarski – pozostałość miejskich fortyfikacji Wrocławia

Bastion został wybudowany w 1585 w północno-wschodniej części pasa murów zewnętrznych okalających wrocławskie Nowe Miasto. Zburzony wraz z murami na początku XIX wieku. Bastion Ceglarski - Wzgórze Polskie, znajduje się tuż przy bulwarze Xawerego Dunikowskiego, w bliskim sąsiedztwie Muzeum Narodowego oraz Muzeum Panoramy Racławickiej. W 1807 roku mimo decyzji władz napoleońskich o rozbiórce umocnień, ocalał, ale stracił charakter militarny. Ze Wzgórza doskonale widać Ostrów Tumski.

Bastion jest nie widoczny od strony bulwarów nad Odrą a dla idących ulicą, ledwie majaczą fragmenty ceglanych murów. Dopiero stając na wprost, można zobaczyć część tego co skrywa się pod wzgórzem. Choć z pierwotnej zabudowy zostało już niewiele, warto podejść bliżej, przy okazji wizyty w Muzeum Narodowym, czy też podziwiając Panoramę Racławicką w pobliskiej Rotundzie.

Bastion Ceglarski to pozostała część fortyfikacji miejskich. Bastion powstał w 1585 w miejscu jednej z dawnych bastei flankujących Bramę Ceglarską z wykorzystaniem fragmentów dawnych murów gotyckich. Zaprojektowany z obszernymi kazamatami w systemie nowowłoskim przez Hansa Schneidera von Lindau. Bastion rozebrano po pokoju w Tylzy w 1807 z rozkazu Hieronima Bonaparte - zdobywcy Wrocławia, zmieniając tym samym funkcję wzgórza w punkt widokowy.

Bastion stał się częścią parku, tzw. Promenady Staromiejskiej, zaprojektowanej przez Johanna Friedricha Knorra w 1812. Na cześć Karla von Holteia, śląskiego poety i pisarza, nazywany Wzgórzem Holteia. Po 1945 przemianowany na Wzgórze Polskie od nazwy dawnej ulicy Polskiej - znanej od 1345, od 1824 zwanej Basteigasse (platea Polonicalis, Polnische Gasse) zlikwidowanej w 1964. Podziemne kazamaty zabezpieczono a obecnie nie są dostępne dla turystów.