Sercem nowej siedziby ECS jest wystawa stała, dedykowana historii Solidarności i ruchów opozycyjnych, które doprowadziły do przemian demokratycznych w całej Europie Środkowo-Wschodniej.
Wystawa zajmuje powierzchnię blisko trzech tysięcy metrów kw. pierwszego i drugiego piętra. Do prezentacji wykorzystane są tradycyjne metody ekspozycyjne, ale i najnowsze rozwiązania technologiczne. Zwiedzający obejrzą eksponaty historyczne, mają także dostęp do projekcji przestrzennych i elektronicznych, gdzie zgromadzone są fotografie, filmowe materiały archiwalne, dokumenty, mapy, biogramy, kalendaria, wycinki prasowe…
NARODZINY SOLIDARNOŚCI
Zwiedzanie rozpoczniemy na pierwszym piętrze w sali poświęconej strajkom w Sierpniu 1980 roku. Znajdzie się tu m.in. suwnica, na której pracowała Anna Walentynowicz, a w kabinie maszyny będzie można obejrzeć wspomnienia inicjatorów strajku. Autentyczne obiekty stoczniowe zyskają nowe zastosowanie, stół barowy zamieni się na przykład w interaktywne stanowiska, gdzie przeglądać będzie można materiały historyczne. Ponad głowami zwiedzających na kaskach stoczniowców prezentowane będą archiwalne materiały filmowe.
SIŁA BEZSILNYCH
Zagrożenie i wszechogarniająca propaganda komunistyczna, oddadzą w tej sali realia życia w kraju demokracji ludowej i kulisy narodzin opozycji wobec totalitarnej władzy.
Wykorzystane zostaną m.in. dokumenty operacyjne służb bezpieczeństwa oraz wspomnienia z Grudnia ’70. Salę zamknie inscenizacja pustego sklepu i tłumu ludzi stojących w kolejce, co było nieodłącznym elementem codzienności PRL.
Wykorzystane zostaną m.in. dokumenty operacyjne służb bezpieczeństwa oraz wspomnienia z Grudnia ’70. Salę zamknie inscenizacja pustego sklepu i tłumu ludzi stojących w kolejce, co było nieodłącznym elementem codzienności PRL.
SOLIDARNOŚĆ I NADZIEJA
W tej sali zwiedzający poczują powiew wolności, który przyniósł czas między Sierpniem ’80 a wprowadzeniem stanu wojennego, szesnaście miesięcy legalnej działalności pierwszego niezależnego związku zawodowego w zniewolonej części Europy. Drogę wyznaczy zwiedzającym biało-czerwony szlak, który w tafli sufitu odbije się w kształcie logo związku. Wnętrze wypełnione ludźmi przemieni się w ten sposób w żywe hasło Solidarność.
IM. JANA PAWŁA II
Choć sala znajduje się na I piętrze, to jest ostatnim etapem zwiedzania wystawy stałej. To miejsce wyciszenia, refleksji i zadumy. Z okien rozpościera się widok na pomnik Poległych Stoczniowców 1970.
WOJNA ZE SPOŁECZEŃSTWEM
Zwężająca się przestrzeń zaprowadzi zwiedzających wprost do milicyjnego samochodu, a w głębi sali otrą się o tarcze zomowców. Pierwsza sala na drugim piętrze dedykowana będzie stanowi wojennemu. Odda nie tylko grozę tego czasu, ale i aktywność organizacji opozycyjnych, które zwoływały manifestacje, drukowały książki i ulotki, emitowały audycje radiowe i telewizyjne, podtrzymywały ducha oporu. Wyrazem międzynarodowego uznania dla Solidarności było uhonorowanie Lecha Wałęsy Pokojową Nagrodą Nobla.
DROGA DO DEMOKRACJI
Podsycające myśl o wolności przesłanie pielgrzymek Jana Pawła II, aktywne ruchy młodzieżowe, odważne dopominanie się przez obywateli legalizacji Solidarności oraz pogłębiający się kryzys gospodarczy, doprowadziły władzę do dialogu z opozycją przy Okrągłym Stole. Następujące po nich wybory czerwcowe wprowadziły Polskę na drogę przemian
TRIUMF WOLNOŚCI
Zmiany zainicjowane w Polsce pociągnęły za sobą przeobrażenia w całym bloku wschodnim. Po upadku systemu komunistycznego, kraje Europy Środkowo-Wschodniej weszły na drogę demokracji. W konsekwencji rozpadu Związku Radzieckiego powstały nowe, niepodległe państwa.
W demokratycznym geście zwiedzający dołączyć będą mogli fragment swojego biletu do tysięcy innych, tworząc wiecznie żywy znak solidarności.
W demokratycznym geście zwiedzający dołączyć będą mogli fragment swojego biletu do tysięcy innych, tworząc wiecznie żywy znak solidarności.
Eksponaty dotyczą losów Polaków, Niemców i żołnierzy radzieckich, a ich lwia część znajduje się w liczących już prawie 30 tysięcy obiektów zbiorach Muzeum II Wojny Światowej.
– Niekiedy eksponaty opowiadają historie konkretnych osób i miejsc, niekiedy są po prostu charakterystyczne dla swoich czasów – mówi prof. Paweł Machcewicz, dyrektor Muzeum II Wojny Światowej. – Mamy nadzieję, że wystawa stanie się inspirującym bodźcem do refleksji nad złożonością wydarzeń i zjawisk historycznych towarzyszących końcowi wojny w tej części Europy.
Wystarczy przywołać: przedmioty z obozów koncentracyjnych, dzwon z okrętu „Wilhelm Gustloff”, zatopionego w styczniu 1945 roku, zniszczone niemieckie szyldy uliczne z Gdańska, mundury żołnierzy niemieckich, radzieckich i polskich, pamiątki po Antonim Pajdaku – jednym z przywódców Polskiego Państwa Podziemnego, porwanym przez Sowietów i skazanym w Moskwie w sfingowanym procesie, a także po gen. Aleksandrze Krzyżanowskim „Wilku” i Janinie Wasiłojć-Smoleńskiej „Jachnie” – żołnierzach Armii Krajowej represjonowanych przez władze komunistyczne. Na ekspozycję składają się również archiwalne fotografie dokumentujące wydarzenia związane z zakończeniem II wojny światowej.
Dobór obiektów ma oddać nie tylko polskie doświadczenie końca wojny, ale i ukazywać różne aspekty ówczesnej rzeczywistości, w tym przede wszystkim niejednoznaczność wyzwolenia: koniec niemieckiej okupacji przy jednoczesnym ustanowieniu dominacji radzieckiej. Szeroko uwzględniono również perspektywę społeczną: migrację ludności, codzienność, ubóstwo, a wreszcie odradzanie się życia.
Organizatorem wystawy jest Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku
