Spoglądać z góry na Sowie Góry
Sowie Góry - zabytkowe kamienne wieże widokowe
Na wielu szczytach gór w Polsce, wieże widokowe wyrastają jak grzyby po deszczu. Pieniny, Gorce, Beskidy, Karkonosze a nawet Bieszczady. Jak okiem sięgnąć, coraz więcej wybitniejszych szczytów "zdobi" konstrukcja stalowa czy też drewniana. Góry Sowie nieco od tego odbiegają, bo wieże stoją tam już od dosyć dawna. Stoją od wielu lat kamienne konstrukcje, które wcześniej służyły różnym celom, nie tylko ku uciesze gawiedzi spoglądajęcej ponad konarami drzew na rozległe panoramy. Jedna z bardziej znanych wież zdobi górę Wielka Sowa. Zresztą nie tylko wieżę murowaną tam zbudowano. Obok kamiennej wieży stoi metalowa konstrukcja przekaźnika. Na polanie jest także kilka wiat dla turystów na wypadek niepogody i miejsca na bezpieczne rozpalenie ogniska. Miejsce to jest bardzo popularne wśród turystów przez cały rok. Także w zimie docierają tutaj narciarze korzystający z pobliskich wyciągów. Miejsce to jest dosyć łatwo dostępne, bo po drodze na krótkim odcinku od Przełęczy Sokolej, mamy dwa schroniska a na samej przełęczy kilka kolejnych obiektów noclegowych.
Wieża widokowa na Wielkiej Sowie
Wieża została wzniesiona w latach 1905–1906 z bloków betonowych, z inicjatywy Towarzystwa Sowiogórskiego z Dzierżoniowa, które współpracowało z Towarzystwem Sowiogórskim z Walimia. 20 września 1885 wmurowano kamień węgielny. Prace budowlane ruszyły wiosną 1886. Utrudniała je deszczowa pogoda. Otwarcie wieży nastąpiło 18 lipca 1886. Budowla miała 20 m wysokości z czego 2 m przypadały na kamienną podstawę. Koszty budowy wyniosły 4576,69 marek. W 1887 zatrudniono strażnika, który dbał o porządek i pobierał opłaty za wstęp (10 fenigów od dorosłych, 5 fenigów od dzieci). W następnych latach wieżę wielokrotnie naprawiano. 24 maja 1904 pod dwoma turystami z Wrocławia załamały się spróchniałe schody. Obaj spadli na niższą kondygnację, nie odnosząc obrażeń. Budowlę zamknięto i jesienią 1904 zburzono. Inicjatorem budowy nowej wieży był prezes dzierżoniowskiego Towarzystwa Sowiogórskiego Richard Tamm, który przeforsował ideę wzniesienia trwałej konstrukcji. Kamień węgielny został położony 1 czerwca 1905. Uroczyste otwarcie nastąpiło 24 maja 1906. Wieża miała 25 m wysokości. Na parterze znajdowała się sala pamięci z popiersiem Bismarcka wykonanym przez rzeźbiarza Harro Magnussena. W jej trzech oknach znajdowały się witraże z motywami nawiązującymi do żelaznego kanclerza. Koszty budowy wyniosły ok. 20 000 marek. W 1910 w wieży umieszczono brązową tablicę ku czci zmarłego rok wcześniej Richarda Tamma. Wstęp na wieżę był płatny. Zatrudniano strażnika budowli zwanego der alte Stephan lub Vater Spitzer. Pracował on co najmniej do 1931. Po II wojnie światowej wieża otrzymała imię generała Władysława Sikorskiego, a następnie ok. 1980 Mieczysława Orłowicza. Obie nazwy się nie przyjęły. W 2006 zakończono remont budowli, który kosztował 250 000 złotych.
panorama z Wielkiej Sowy
polana na górze Wielka Sowa, obok wieży
z Wielkiej Sowy szlak wiedzie w kierunku starego schroniska Sowa, oraz schroniska Orzeł i na przełęcz Sokolą
Schronisko Sowa uruchomione w 1897
Schronisko Orzeł
200 m powyżej Przełęczy Sokolej jest także Chata "Szyprówka"
Z przełęczy mamy godzinę marszu do Podziemnego Miasta Osówka, jednego z obiektów kompleksu Riese.
Wybierając jednak kolejne wieże widokowe kierujemy się na Nową Rudę. Z Przełęczy Sokolec mamy 3 h marszu (ok 14 km) jakie dzielą nas od Góry Św. Anny.
Zielony szlak łączy: - Góra Wszystkich Świętych - Góra Świętej Anny - Przełęcz pod Krępcem - Nowa Ruda - Włodzicka Góra - Świerki Dolne - Kompleks Gontowa - Sokolec - Schronisko Sowa - Wielka Sowa
Wieża widokowa na Górze Świętej Anny
Kamienna wieża widokowa zbudowana w 1911 r. na Wzgórzach Włodzickich. Wieża zbudowana jest z miejscowego piaskowca o charakterystycznej czerwonej barwie (tzw. "piaskowiec budowlany"). W miejscu posadowienia wieży, znajdował się dawniej schron turystyczny z pomostem widokowym. W 1911 r. staraniem Carla Ferchego i noworudzkiej sekcji Kłodzkiego Towarzystwa Górskiego (Glatzer Gebirgsverein) wybudowano wieżę widokową według projektu Heinricha Wolfa z Berlina dla turystów oraz pielgrzymów odwiedzających górę w celach religijnych, którą otwarto 29 października 1911. Była to jedna z pierwszych sudeckich wież widokowych wzniesionych w stylu modernizmu. Carl Ferche był również inicjatorem zbudowania schroniska na szczycie Góry św. Anny w 1903 r.
Po 1945 r., gdy na tych terenach nastąpiła wymiana ludności, wieża nieco podupadła. Od 1962 r. znajdował się na niej przekaźnik radiowo-telewizyjny i nie była ona dostępna dla zwiedzających. Od 2006 r. lokalna społeczność podejmowała starania o przywrócenie obiektowi funkcji turystycznych. EmiTel Sp. z o.o., ówczesny dzierżawca, nie był skłonny do rezygnacji z jego użytkowania; niemniej na rok 2012 planowano udostępnienie wieży turystom. Od 23 kwietnia 2013 roku prowadzono z niej emisję sygnału trzeciego multipleksu w ramach naziemnej telewizji cyfrowej.
We wrześniu 2013 r. władze Nowej Rudy ogłosiły przetarg na renowację wieży. Wykonawca wytyczył również miejski szlak turystyczny (pieszy i rowerowy) łączący ją z wieżą na Górze Wszystkich Świętych. Na początku 2014 r. rozpoczęły się prace remontowe: m.in. renowacja schodów, ścian, tarasu widokowego, balustrad, rekonstrukcję czternastu kolumn, wykonanie hełmu wieży, wyłożenie kamieniem posadzki między murkiem a wieżą, wiaty i ławki. Otwarcie odremontowanej wieży nastąpiło 5 października 2014 r.
Widok na Górę Świętej Anny z wieży na Górze Wszystkich Świętych
Do przejścia mamy kolejne 3 km by dojść na trzecią wieżę, na Górze Wszystkich Świętych. W dolinie Nowa Ruda
Wieża widokowa na Górze Wszystkich Świętych
kamienna wieża zbudowana w 1913 r.
Wieża ma wysokość ok. 15 m. Zbudowana jest z kamienia na planie koła, zwęża się nieco ku górze. Zwieńczona jest galeryjką i okrągłą latarnią przykrytą stożkowatym, blaszanym daszkiem z masztem. Po przeciwnej stronie głównego wejścia wybity jest otwór wyjściowy na nieistniejący współcześnie balkonik. Wejście główne wykończone jest łukiem. Prowadzą do niego schody i niewielka platforma. Na lewo od schodów znajduje się wąskie, boczne wejście do przyziemia. Na budulec i detale architektoniczne wykorzystano miejscowy piaskowiec o charakterystycznej czerwonej barwie (tzw. "piaskowiec budowlany"). Nad wejściem znajduje się kamienna płyta z płaskorzeźbą feldmarszałka H. K. von Moltke. Wieża jest otwarta i udostępniona dla turystów. Dawniej bezpośrednio przy wieży znajdowała się wiata z ławkami, a nieco dalej schronisko turystyczne "Lucasbaude", którego resztki fundamentów widoczne są do dzisiaj.
Wcześniej stała tam od 1889 r. drewniana miniwieża o wysokości 2,8 m – już wówczas miejsce było popularne wśród turystów. 12 czerwca 1913 r. położono kamień węgielny pod budowę nowej wieży i jeszcze w tym samym roku budowla została ukończona.
W latach 80. XX wieku wieża zaczęła powoli popadać w ruinę. Wówczas to zawalił się balkonik i schody. Po pewnym czasie wieżę częściowo odrestaurowano, naprawiając schody i dach (balkoniku nadal nie ma).
Wieżę widać wyraźnie od strony północno-wschodniej i z części Słupca. Droga do niej prowadzi z ul. Radkowskiej w Słupcu (szosa Słupiec-Ścinawka Średnia). Z galerii wieży widoczna jest szeroka panorama ziemi kłodzkiej z Masywem Śnieżnika, Górami Stołowymi, Górami Suchymi, Sowimi i Bardzkimi. Dalej widać również Czechy (Broumowskie Ściany), a przy sprzyjających warunkach pogodowych także Śnieżkę w Karkonoszach.
Szlaków pieszych jest dużo i nie trzeba ograniczać się wyłącznie do zdobywania wież widokowych, choć one ułatwiają podziwianie rozległych panoram, a przy każdej wieży jest miejsce na biwak i rozpalenie ogniska.
Ten region Dolnego Śląska nie jest jeszcze zbyt popularny, więc na szlakach możemy mieć ciszę i przyjemność się z bliskiego kontaktu z przyrodą.
