Wysokoalpejska droga na Grossglockner

Karolina Zięba Austria Odsłony: 53751

Grossglockner Hochalpenstrasse - Wysokoalpejska droga na Grossglockner

Park Narodowy Hohe Tauern

Austria

Alpejska droga wysokogórska Hochalpenstrasse - Grossglocknerstrasse to najbardziej malownicza droga w Austrii. Droga ta pnie się serpentynami do krainy wiecznego śniegu, przecinając kolejne strefy geograficzne i klimatyczne. Na odcinku 50 kilometrów pokonuje się różnicę poziomów wynoszącą 1766 metrów! Po drodze można podziwiać zmieniającą się szatę roślinną oraz poczuć malejące ciśnienie atmosferyczne. Wzdłuż całej trasy znajduje się wiele punktów widokowych i restauracji. Tą malowniczą trasą można dojechać do Franz Josefs Höhe skąd roztacza się imponujący widok na najwyższy szczyt Alp Austriackich - Grossglockner (3789m npm) oraz na najdłuższy (10 km długości ) we wschodnich Alpach lodowiec Pasterze.

Do olbrzymiego lodowego jęzora lodowca Pasterze można zjechać kolejką Gletscherbahn. Najwyższe punkty trasy wysokoalpejskiej to przełęcz Hochtor (2504 m npm) oraz punkt widokowy Edelweissspitze (2571 m n.p.m.). Z Edelweissspitze roztacza się wspaniały widok na ponad 30 trzytysięczników.

Podobno jest to najwyżej położony w Europie parking dla samochodów

Grossglockner (3789 m n.p.m.) oraz lodowiec Pasterze

Grossglockner (3789 m n.p.m.)

Punkt widokowy Edelweissspitze (2571 m n.p.m.)- najwyższy punk trasy

Jest możliwość wysłania pocztówki z wysokości 2571m

W 1922 r. grupa austriackich ekspertów stworzyła koncepcję wybudowania wysokogórskiej drogi na Grossglockner. Wysokogórska droga o bogatych walorach widokowych miała przewyższyć pod względem technicznym wszystkie inne podobne drogi i przynieść ożywienie w ruchu turystycznym. Głównym jej celem miało być przyciągnięcie do Austrii bogatych turystów z zagranicy. Mimo kryzysu ekonomicznego, jaki Austria przeżywała po I wojnie światowej, już w 1924 r. inżynier z Karyntii Franz Wallack otrzymał zlecenie wytyczenia „wysokogórskiej trasy widokowej" przez Hochtor („wysoką przełęcz"). Pierwszy projekt przewidywał żwirową drogę o szerokości 3 m. z zatokami do omijania. Wallack liczył na 120.000 odwiedzających rocznie, z powodu czego nazwano go fantastą. Jednak nawet dynamiczny rozwój „złotych lat dwudziestych" nie przyspieszył realizacji projektu. Momentem przełomowym był światowy kryzys gospodarczy w 1929 r. Budowa drogi na Grossglockner dawała nadzieję na nowe miejsca pracy. Rozpoczęło się przedsięwzięcie, jakiego nigdy dotąd nie było. Przez pięć kolejnych, naznaczonych kryzysem lat, ok. 3.200 robotników znalazło zatrudnienie przy wytyczaniu wysokoalpejskiej trasy. Podczas prac wykopaliskowych okazało się, iż ludzie przechodzili przez Hochtor już długo przed budową ulicy. Znalezione przedmioty z okresu II w. p.n.e. do IV w. n.e. świadczyły o żywym handlu transalpejskim. Kupców nie odstraszał fakt, że wyprawy przez wysokogórskie przełęcze uważany były za bardziej wyczerpujące niż wojna a Alpy za nieprzystępne i budzące trwogę.

Ścieżka edukacyjna

Zwolennicy ochrony przyrody byli przeciwni budowie Hochalpenstrasse. Jednak konieczność stworzenia nowych miejsc pracy była silniejsza. Na szczęście sam Wallack był zdania, że nie można umniejszać znaczenia przyrody na rzecz osiągnięć techniki i przebieg trasy idealnie dopasował do ukształtowania alpejskiego terenu. Osiągnięcie to po dziś dzień wzbudza podziw.

W 1938 r. 2.200 robotników pracowało w ekstremalnych warunkach. Średnia temperatura wynosiła na wys. 2.400 m. n.p.m. 0 st. C a do tego tereny te nawiedzały częste i intensywne zamiecie śnieżne. I choć media zgodnie oceniały wyżywienie i warunki w obozach budowlanych jako ponadprzeciętne, wśród robotników panowała przytłaczająca atmosfera. Mimo wszelkich trudności 3 sierpnia 1935 r. wysokoalpejska droga panoramiczna na Grossglockner mogła zgodnie z planem zostać otwarta. Ciężko doświadczona i okrojona do małych rozmiarów Austria miała wreszcie powód do radości. Rząd nazwał to dzieło „odwiecznym świadectwem austriackich osiągnięć i silnej woli potwierdzenia się w ciężkich czasach".

Wysokoalpejska droga widokowa na Grossglockner prowadzi od Oberes Nassfeld przez Park Narodowy Wysokie Taury i kończy się na Kaiser-Franz-Josefs-Hohe, tuż pod szczytem Grossglocknera i wysoko ponad Pasterze. Jest to najpiękniejsze miejsce parku. Droga ta spełnia więc bardzo ważne zadanie – umożliwia szerokim kręgom spotkanie z cudami natury.

Parking nad lodowcem

Windą można zjechać na poziom lodowca

Wieża obserwacyjna Wilhelma Swarovskiego na 2 370 m, skąd dzięki nowoczesnym urządzeniom optycznym można obserwować ciekawe zjawiska na odległych szczytach. Nie każdy wie, że Swarovski to oprócz jubilera ceniony a całym świecie producent wysokiej klasy sprzętu optycznego.

Wallack liczył na 120.000 odwiedzających rocznie, ale w 1938 r. było ich już 374.465, w 1952 – 412.546, a w 1962 r. rekordowa liczba 1.314.533. Dziś drogę odwiedza rocznie średnio ok. 1 mln turystów. W sumie do 2005 r. przebyło ją 56 mln gości. Droga w dużym stopniu spełnia wymagania ekologiczne naszych czasów. Potwierdza to ocena wybitnego austriackiego architekta, Friedricha Achleitnera: „Jest ona dowodem na to, że interesy ekonomiczne i postęp techniczny nie musza niszczyć krajobrazu naturalnego".Na suchej piaszczystej ziemi rosną tu bardzo rzadkie rośliny naczyniowe. Na Kaiser-Franz-Josefs-Hohe i na szlaku Gamsgrubenweg można obserwować świstaki.

Z rozległego tarasu na Freiwandeck rozciąga się imponujący widok na szczyt Grossglockner i lodowiec Pasterze. W 1856 r. lodowiec sięgał jeszcze do brzegu tarasu. Od tamtego czasu temp. w Alpach wzrosła o ok. 1,6 st.C, co kosztowało Pasterze ponad połowę jej objętości, 2 km. długości i podczas ciepłych miesięcy ostatnich lat, do 5 m grubości. Jeśli tendencja ta utrzyma się, Pasterze będzie dalej topnieć i za ok. 80 lat zniknie zupełnie.

Grossglocknerstrasse - droga 107 jest otwarta od maja do listopada. Jest to droga płatna na odcinku od Wildpark Ferleiten do punktu tuż na północ od Heiligenblut. Opłata wynosi 33 Euro dla samochodów i 23 Euro dla motocykli. Drogą tą można bezpłatnie chodzić lub jeździć na rowerze. Podjazdy są strome do 12%, ale dla zaprawionego rowerzysty nie stanowią problemu.

Na Franz Josefs Hohe można też dojechać bundesbusem z Zell am See lub Lienzu, należy jednak pamiętać, że nie kursują one codziennie i trzeba się dopytać na miejscu.