Skarby Dolnego Śląska - Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego

Muzea Odsłony: 1691

Skarby Dolnego Śląska - Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego

Wrocław który mocno ucierpiał podczas powodzi tysiąclecia w 1997 roku, powstał niczym Feniks z popiołów i przyciąga niczym magnes. Do tego miasta zabytków, miasta z klimatem, miasta kramów, kafejek i restauracji, nie wpada się na chwilę i nie zagląda się przy okazji. Tutaj się bywa i tutaj się powraca. Wie o tym każdy kto choć raz poczuł magię tego miasta.

Wrocław, miasto 111 mostów, wielu wysp, zabytków, pięknego rynku z imponującym Ratuszem, Rotundą mieszczącą Panoramę Racławicką, rozległej części starego miasta i wielu innych także wyjątkowych miejsc. Przyjeżdżając do Wrocławia pierwsze kroki kierujemy właśnie na rynek, następnie na Ostrów Tumski z imponującą Katedrą św. Jana Chrzciciela. Po drodze jest także Barokowy ogród Ossolineum który daje nieco ukojenia podczas zwiedzania tej części Wrocławia. Tuż obok, wznosi się założony w 1702 roku Uniwersytet Wrocławski, który może się poszczycić 9 laureatami Nagrody Nobla w XX wieku. Uczelnia to także Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego do którego zapraszam.

Wiele osób daje się namówić do wejścia w mury szacownej uczelni, skuszeni obietnicą podziwiania Wrocławia ponad dachami innych zabytków. To właśnie na wieży tej uczelni znajduje się taras widokowy udostępniony dla turystów. Zanim jednak wyruszymy bogato zdobioną klatką schodową na punkt widokowy, warto zwiedzić także inne dostępne części uczelni. Aula Leopoldyńska, Oratorium Marianum, Sale Wystawowe z z imponującą ilością zabytków ustawionych w gablotach, oraz Wieża Matematyczna nad którą znajduje się taras widokowy.

Na parterze, tuż przy wejściu znajduje się kasa a bilety możemy zakupić na całość bądź na poszczególne części muzeum. Wizytę warto ująć w swoich planach zwiedzania Wrocławia na nieco dłuższy pobyt, bo wnętrza jak i same eksponaty mocno wciągają a czas dziwnie szybko mija. Zwiedzanie warto zacząć od Oratorium Marianum. Aula znajduje się także na parterze na prawo od wejścia.

Oratorium Marianum

Ciężkie doświadczenia, które stały się udziałem całego kompleksu Akademii Leopoldyńskiej, prześledzić można najlepiej na przykładzie Oratorium Maryjnego Kongregacji Łacińskiej. Zwiastunem późniejszych dramatów było zawalenie się 9 sierpnia 1731 roku – w trakcie budowy – czterech jego zachodnich filarów. W wyniku katastrofy trójnawową halę przekształcono w zwężoną salę z wydzielonym od strony południowej korytarzem. Oratorium poświęcono uroczyście 22 listopada 1733 roku. Od tej pory należało ono, wraz z Aulą Leopoldyńską i nie istniejącym dziś Auditorium Comicum (salą teatralną), do najbardziej reprezentacyjnych wnętrz Uniwersytetu Wrocławskiego.

Oratorium Marianum

Kompozycja wnętrza – łącząca w niepodzielną całość elementy architektury i dekoracji – świadczy o związkach z twórczością Christophorusa Tauscha. Całością prac kierował Johann Blasius Peintner, a po jego śmierci – Joseph Frisch. W ramach zespołu działali artyści realizujący wcześniej Aulę Leopoldyńską i Schody Cesarskie, m. in. rzeźbiarze: Johann Albrecht Siegwitz i Franz Joseph Mangoldt, sztukatorzy i marmoryzatorzy: Johann Anton Schatzel i Ignazio Provisore oraz malarz Johann Christoph Handke z Ołomuńca.

Oratorium Marianum

Ośmioprzęsłową salę sklepiono kolebką z lunetami. Dwa wschodnie przęsła, wydzielone łukiem tęczowym i przyściennymi kolumnami, stanowiły prezbiterium. Na belkowaniu umieszczone zostały putta, a na hermowych pilastrach – serafiny, tworzące chóry anielskie łączące się ze sceną malarską na plafonie, przedstawiającą Boga Ojca w przestworzach. Cykl malarstwa monumentalnego na sklepieniu głównym, pod emporą muzyczną i w lunetach, jak również pozłacane kartusze w kluczach łuków, łączyły się ikonograficznie z maryjnym wezwaniem sali.

Oratorium Marianum

Aula Leopoldyńska

Przechodząc na pierwsze piętro stajemy przed bogato rzeźbionymi drzwiami. To za nimi kryje się kolejna wyjątkowa sala. Ta część muzeum była przez długi czas niedostępna a po renowacji ponownie można podziwiać kunszt rzeźbiarzy i malarzy będących twórcami tego miejsca.

Aula Leopoldyńska

Aula Leopoldyńska, największa i najbardziej reprezentacyjna część głównego gmachu Uniwersytetu Wrocławskiego, to cenny i unikatowy zabytek świecki późnego baroku. Wzniesiona w latach 1728-1732 wraz z całym kompleksem budynków uniwersyteckich, otrzymała swoją nazwę na cześć cesarza Leopolda I, fundatora Uniwersytetu w roku 1702. Aulę projektował Christophorus Tausch, uczeń Andrei Pozza, znanego włoskiego architekta, malarza i filozofa. Pokryta została freskami przez Johanna Christopha Handkego z Ołomuńca.

Aula Leopoldyńska

Twórcą rzeźb figuralnych był Franz Joseph Mangoldt, znany artysta wrocławski rodem z Moraw, a ornamenty sztukatorskie i marmoryzację wykonał włoski mistrz Ignazio Provisore. Wymienieni twórcy doskonale zrealizowali artystyczną wizję Andrei Pozza: rzeźba, architektura i malarstwo tworzą jedną organiczną całość. Trójdzielność kompozycji wnętrza Auli powstała przez wydzielenie podium, audytorium i wspartej na filarach empory muzycznej.

Aula Leopoldyńska

Wieża matematyczna

Nasyceni sztuką możemy przejść na kolejne piętro. Tuż pod tarasem widokowym znajduje się Wieża matematyczna.To tutaj znajdowały się urządzenia pomiarowe i prowadzono obserwację nieba. W kopule zamykającej klatkę schodową a z której prowadzi wyjście na taras, znajdują się ryciny i tablice z wykresami prowadzonych obserwacji na przestrzeni wieków. Poniżej, w sali wystawowej podziwiać można bogatą kolekcję zabytkowych zegarów słonecznych oraz wiele urządzeń astronomicznych.

Schody Cesarskie

Schody Cesarskie prowadzą na Wieżę Matematyczną, której pomieszczenia stanowią dzisiaj przestrzeń ekspozycyjną Muzeum Uniwersytetu Wrocławskiego, a taras widokowy stwarza turystom możliwość podziwiania panoramy miasta. Wieża to dawne Obserwatorium Astronomiczne, urządzone w końcu XVIII wieku. Założył je w 1791 roku eksjezuita Longinus Anton Lorenz Jungnitz, profesor wrocławskiej Leopoldiny, zapalony przyrodnik, fizyk i astronom. Głównymi instrumentami naukowymi tego początkowego okresu były: luneta o ogniskowej 5 stóp, instrument przejściowy o ogniskowej 6 stóp oraz skonstruowany w najwyższej kondygnacji wieży gnomon z wytyczoną w posadzce linią południkową, zachowaną do dnia dzisiejszego.

Wieża Matematyczna

Sale wystawowe

Teraz można się oddać podziwianiu eksponatów w sali wystawowej znajdującej się na parterze, tuż pod Aulą Leopoldyńską. W 2002 roku po kapitalnym remoncie zaprezentowano w niej wystawę, 300 lat Uniwersytetu Wrocławskiego 1702-2002″, która stanowiła oprawę plastyczną obchodów jubileuszowych Uniwersytetu. Do 2011 roku była jedyną salą ekspozycyjną Muzeum UWr kiedy to po remoncie pomieszczeń na parterze zachodniego skrzydła gmachu głównego dołączyły do niej – Sala im. Stefana Banacha oraz Sala pod Filarem. Wystawa „Nauka i nauczanie na Uniwersytecie Wrocławskim 1702-2012” ma za zadanie pokazać bogatą i dynamiczną historię Uniwersytetu Wrocławskiego na przestrzeni funkcjonowania najważniejszej placówki naukowej na Śląsku. W dwóch salach wystawowych oraz na łączącym je korytarzu zostało zaprezentowane historyczne bogactwo i różnorodność zbiorów uniwersyteckich.