Mięguszowiecki Szczyt Wielki
2438 m n.p.m.
Szczyt Tatr Wysokich, znajdujący się w grani głównej Tatr pomiędzy Cubryną (oddziela je Hińczowa Przełęcz) a Mięguszowieckim Szczytem Pośrednim (oddziela je Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia 2340 m n.p.m.). Jest to drugi co do wysokości szczyt w Polsce (20. w Tatrach) i najwyższy z Mięguszowieckich Szczytów. Jego ściany opadają pionowo w dół ok. 900 m (szczyt położony jest 1043 m nad lustrem wody Morskiego Oka).
Szczyt ma dwa wierzchołki: zachodni (główny) i wschodni niższy o około 5 m, rozdzielone Wielką Mięguszowiecką Szczerbiną. W północno-wschodniej części ściany widoczna jest ok. 700-metrowa grzęda (tzw. Wielki Filar Mięguszowiecki) rozdzielająca ścianę na część północną i wschodnią. Filar opada wprost z niższego wschodniego wierzchołka. W dolnej części zmienia się w trójkątną, urwistą ścianę opadającą na piargi. Filar wraz z tą ścianą ma wysokość ok. 880 m. Wschodnia ściana (ok. 400 m wysokości, ok. 1700-2040 m n.p.m.) opada od wschodniego wierzchołka w kierunku tzw. Bańdziocha, czyli Wielkiego Kotła Mięguszowieckiego. Jej lewą krawędź stanowi żleb schodzący z Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej. W Bańdziochu widocznym znad Morskiego Oka zalega największy w polskich Tatrach, noszący cechy szczątkowego lodowca, płat wiecznego śniegu (tzw. śnieżnik). Przez środkową część ściany jest poprowadzona bardzo trudna droga wspinaczkowa, tzw. droga Świerza.
Od strony Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem południowymi zboczami masywu na szczyt wiedzie Droga po Głazach, niedostępna dla niedoświadczonych turystów. Nazwa drogi pochodzi od płytowych skał, zwanych głazami.
Urwiska części północnej opadają w kierunku Morskiego Oka. Ściana ta dzieli się na trzy części – najwyższa partia, tzw. kopuła ściany szczytowej ma wysokość ponad 200 m, część środkowa opada od ukośnej, trawiasto-piarżystej galeryjki do Małego Kotła Mięguszowieckiego, w którym nawet latem często widoczny jest znad Morskiego Oka płat śniegu. Ścianę nad kotłem przecinają trzy żleby. Poniżej kotła znajduje się dolna część ściany. Północno-zachodnia ściana o wysokości 230 m opada na Wielką Galerię Cubryńską.
Południowa ściana Mięguszowieckiego Szczytu opada do Doliny Hińczowej, na północ od Wielkiego Stawu Hińczowego. Przecina ją wyraźna ukośna galeryjka zwana Wielką Mięguszowiecką Ławką, przecinająca również ścianę Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego i schodząca na piargi ponad Wielkim Stawem Hińczowym. Od strony zachodniej ścianę ogranicza długa rynna, którą poprowadzona jest droga wspinaczkowa nazywana drogą Komarnickiego.
Droga na szczyt prowadzi od Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem: Droga po Głazach.
Droga na szczyt prowadzi od Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem: Droga po Głazach.
Mięguszowieckie Szczyty
Grupa trzech potężnych szczytów w głównej grani Tatr rozdzielającej Dolinę Rybiego Potoku i Dolinę Mięguszowiecką. Najwyższy z nich jest Mięguszowiecki Szczyt Wielki (2438 m n.p.m., drugi co do wysokości szczyt Polski), wznoszący się nad taflą Morskiego Oka, na wprost schroniska. Kolejno w kierunku wschodnim znajdują się: Mięguszowiecki Szczyt Pośredni (2393 m) oraz Mięguszowiecki Szczyt Czarny (2410 m), górujący już nad Czarnym Stawem pod Rysami.
Cały masyw ograniczony jest przełęczami: Czarnostawiańską (oddzielającą od Wołowego Grzbietu) i Hińczową (oddzielającą go od Cubryny). Między Czarnym a Pośrednim Szczytem Mięguszowieckim leży szerokie siodło Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem z charakterystyczną turniczką przypominającą ludzką postać ("Chłopek"). Na przełęcz tę wyprowadza znakowany zielono szlak turystyczny z kotliny Morskiego Oka i Czarnego Stawu pod Rysami. Między Pośredni a Wielki Szczyt Mięguszowiecki wcina się Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia.
Wejście na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem od strony słowackiej bez większych technicznych trudności, lecz nieznakowane. Od polskiej strony na przełęcz wyprowadza efektowny i emocjonujący szlak turystyczny, w niekorzystnych warunkach pogodowych niebezpieczny. Szczególnie niebezpieczne jest przejście (szczególnie przy zalodzeniu) eksponowaną i wąską galeryjką pod północnym urwiskiem Czarnego Mięguszowieckiego.
Mięgusze widziane z Liptowskich Murów
Grupa trzech potężnych szczytów w głównej grani Tatr rozdzielającej Dolinę Rybiego Potoku i Dolinę Mięguszowiecką. Najwyższy z nich jest Mięguszowiecki Szczyt Wielki (2438 m n.p.m., drugi co do wysokości szczyt Polski), wznoszący się nad taflą Morskiego Oka, na wprost schroniska. Kolejno w kierunku wschodnim znajdują się: Mięguszowiecki Szczyt Pośredni (2393 m) oraz Mięguszowiecki Szczyt Czarny (2410 m), górujący już nad Czarnym Stawem pod Rysami.
Cały masyw ograniczony jest przełęczami: Czarnostawiańską (oddzielającą od Wołowego Grzbietu) i Hińczową (oddzielającą go od Cubryny). Między Czarnym a Pośrednim Szczytem Mięguszowieckim leży szerokie siodło Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem z charakterystyczną turniczką przypominającą ludzką postać ("Chłopek"). Na przełęcz tę wyprowadza znakowany zielono szlak turystyczny z kotliny Morskiego Oka i Czarnego Stawu pod Rysami. Między Pośredni a Wielki Szczyt Mięguszowiecki wcina się Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia.
Wejście na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem od strony słowackiej bez większych technicznych trudności, lecz nieznakowane. Od polskiej strony na przełęcz wyprowadza efektowny i emocjonujący szlak turystyczny, w niekorzystnych warunkach pogodowych niebezpieczny. Szczególnie niebezpieczne jest przejście (szczególnie przy zalodzeniu) eksponowaną i wąską galeryjką pod północnym urwiskiem Czarnego Mięguszowieckiego.
Mięgusze widziane z Liptowskich Murów
Szlaki turystyczne
- zielony – jeden z trudniejszych w polskich Tatrach, oznakowany na zielono, szlak znad Czarnego Stawu przez wierzchołek Kazalnicy Mięguszowieckiej na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem. Czas przejścia znad Czarnego Stawu na przełęcz: ok. 2:30 h, ↓ 2 h
