1_large.jpg)
Skansen Budownictwa Ludowego Zachodniej Wielkopolski
Pytając napotkanego przechodnia o ciekawe miejsca w Wielkopolsce, zapewne jednym tchem wymieniony będzie Poznań z pięknym rynkiem, Pałac w Kórniku, Dęby w Rogalinie, Jarocin ze słynnym już i kultowym wręcz festiwalem, Gniezno ze słynną katedrą i wiele wiele innych znanych miejsc. Ale jest też Wolsztyn. To miasto kojarzone jest głównie z imponującą parowozownią oraz Muzeum Noblisty dr. Roberta Kocha. Jednak to nie wszytko bo Wolsztyn to także miasto położone nad dwoma dobrze zagospodarowanymi jeziorami: Jezioro Barzyńskie i Jezioro Wolsztyńskie. Nad tym drugim urządzono Skansen Budownictwa Ludowego Zachodniej Wielkopolski. Skansen choć nie jest rozległy, to jednak jego położenie idealnie pasuje na uzupełnienie zwiedzania Wolsztyna.
Pierwsze budynki zaczęto stawiać w 1976 roku a dla zwiedzających skansen został udostępniony 10 lat później. Wraz z upływem lat ekspozycja stale się rozrasta i uzupełniana jest o kolejne obiekty, by ostatecznie odwzorować wieś wielodrożną. Na chwilę obecną do zwiedzania mamy 15 wnętrz, od izb mieszkalnych, poprzez pomieszczenia gospodarcze oraz warsztaty rzemieślnicze aż po przemysł wiejski.
Całość uzupełnia liczna architektura mała (piec chlebowy, gołębnik, psie budy). Dzięki temu przedstawiamy przekrój przez całą społeczność wsi, od ubogiego komornika i średnio sytuowanego półrolnika aż po karczmarza i zamożnych osadników olenderskich. Wszystko to wraz z liczną roślinnością (ogródki, drzewa, uprawy rolne) ma przybliżyć naszym gościom charakter Zachodniowielkopolskiej wsi z przełomu XIX/XX wieku.
Placówka o powierzchni 3,5 ha znajduje się na północno-zachodnich obrzeżach miasta (około 800 metrów od centrum), nad brzegiem jeziora Wolsztyńskiego. Przygotowania do utworzenia skansenu trwały od 1976. Placówkę otwarto w 1986, by eksponować architekturę ludową pogranicza wielkopolsko-lubuskiego.
Ul. Boh. Bielnika 26,
64-200 Wolsztyn
https://muzea-wolsztyn.com.pl/skansen/
Ekspozycja obejmuje 13 dużych obiektów wraz z wyposażeniem oraz ścieżkę dendrologiczną. Do najcenniejszych należą:
chata parobka z Tuchorzy (pełni funkcję kasy),
stodoła z Solca (koniec XVIII wieku),
karczma (1706),
gospodarstwo z Reklinka (połowa XIX wieku),
zrekonstruowana kuźnia z Ziemina,
chata, piec chlebowy i wędzarnia ze Świętna (początek XIX wieku),
stodoła olęderska z Sękowa (początek XIX wieku),
stajnia wraz z wozownią z Szarek (XIX wiek),
studnia z Jastrzębska Starego (XVIII wiek),
wiatrak koźlak z Wroniaw,
tartak parowy z Wolsztyna (XX wieku) (przekazany do skansenu trak od Stanisława Musioł)
opracowanie & foto: Albin Marciniak
