Schronisko Pod Durbaszką
Ośrodek posiada 50 miejsc noclegowych w pokojach : 2 oraz 3 osobowych na piętrze, oraz w pokojach 4 oraz 6 osobowych na parterze / łóżka piętrowe/. Na każdej kondygnacji sanitariaty /umywalki, toalety/, dodatkowe sanitariaty i prysznice w przyziemiu budynku, woda ciepła dwa razy dziennie - dostępne dla gości nocujących.
Do dyspozycji sala telewizyjna, program satelitarny, sala dydaktyczna – przystosowana do zajęć lekcyjnych, /zielone szkoły, kursy, kurso-konferencje/. Prócz tego jest ogólnodostępna sala kominkowa.
Jest możliwość pełnego wyżywienia – domowa kuchnia dla gości pobytowych, dla innych tylko po wcześniejszym potwierdzeniu.
Na tarasie są miejsca do wypoczynku i relaksu z widokiem na Pieniny, Gorce i Beskid Sądecki.
Niedaleko budynku znajduje się zadaszony krąg na ognisko z podwieszanym rusztem ,dookoła ławki, doskonałe miejsce do pieczenia kiełbasek.
Dla bardziej aktywnych boiska do koszykówki i siatkówki plażowej.
Do schroniska dojść można nieznakowaną drogą dojazdową od szosy Szczawnica – Jaworki (odbiega ona od tej szosy tuż przed parkingiem przy Wąwozie Homole). Można też zejść do schroniska w dół od biegnącego głównym grzbietem Małych Pienin niebieskiego szlaku turystycznego z Szafranówki.
W latach 1949-1952, na dawnych łemkowskich połoninach, ludowa władza postanowiła utworzyć wzorcowe komunistyczne bacówki dla owiec przenoszonych tutaj z tatrzańskich hal.
Plan utworzenia „centrum wypasu owiec” skończył się fiaskiem, a wybudowane cztery bacówki, pozostawione sobie, z roku na rok coraz bardziej niszczały – jedną z nich była bacówka pod Durbaszką. Jej istnienie odkryli krakowscy harcerze i to z ich inicjatywy została przejęta przez Wydział Oświaty Miasta Krakowa, by mogła tu powstać baza turystyczna dla młodzieży.
Od samego początku i przez wiele kolejnych lat motorem całego przedsięwzięcia był hm. Władysław Piliński „PUCEK” – legendarny instruktor harcerski, działacz turystyczny, niezwykła osoba, wzór dla wielu.
Od tej chwili rozpoczęły się prace, które miały doprowadzić do odbudowania, adaptacji i przystosowania budynku dla przyszłych użytkowników. Mnóstwo energii i czasu włożyli w te prace harcerze i wspomagający ich przyjaciele. I tak:
- w latach 70. prace adaptacyjno remontowe w części, która dzisiaj jest strefą służbową
- w latach 80. postępuje adaptacja dawnego „strągu” czyli miejsca dla owiec. Powstaje część noclegowa, parter i zabudowa pierwszego piętra, jadalnia, sanitariaty w piwnicach oraz świetlica na parterze, w dawnej stajni dla koni.
Z dawnej „bacówki” pozostała tylko sama bryła. Obecny budynek z nowym, blaszanym dachem, ekologiczną kotłownią olejową, przytulnym wnętrzem wyposażonym we wszystko, co jest potrzebne użytkownikom, przyciąga wielu gości. Prace wewnątrz i na zewnątrz budynku trwają ciągle. Stale podnoszony jest standard, aby sprostać nowym wymaganiom ( w 2018 roku na dachu budynku założono instalację fotowoltaiczną).
Ze schroniska jest całkiem blisko na Wysoką a jest to najwyższy szczyt całych Pienin zaliczany do Korony Gór Polski. Ze szczytu rozciąga się piękna panorama a przy dobrej pogodzie widać całe Tatry. Przy tej odległości lepsze zdjęcia wyjdą przy użyciu zooma a skoro teleobiektyw to oczywiście statyw. W górach przy używaniu statywów dużą zaletą są Szybkozłączki. Czas, wygoda i mniej kombinowania przy każdorazowym ustawianiu statywu.
materiał zawiera linki afiliacyjne
Wykaz schronisk górskich w Polsce
