Babia Góra - szlak zimowy na Diablaka

Góry Odsłony: 11609

Babia Góra - szlak zimowy na Diablaka

Ta góra ma swoją magię i każdy kto raz choćby zbliżył się do niej, zawsze powraca. Bez względu na porę roku i pogodę, "Królowa Niepogody" przyciąga i czaruje. Dla wielu osób jest celem wędrówek w upalnym słońcu, jesiennej mżawce czy zimowej śnieżycy. Tutaj pogoda zmienia się jak w kalejdoskopie i choć w Beskidach może być piękna pogoda to szczyt Diablaka chowa się w chmurach. Bywa też odwrotnie. Gdy cała Małopolska przykryta jest pierzynką z chmur, na szczycie Królowej Beskidów świeci słońce a ponad warstwą chmur wyłania się grań Tatr. To właśnie dla takich widoków przez cały rok suną na szczyt rzesze chętnych by podziwiać taki spektakl.

Pochodzenie nazwy Babia Góra tłumaczą liczne legendy ludowe. Jedna z nich mówi, że jest to kupa kamieni wysypanych przed chałupą przez babę – olbrzymkę, według innej to kochanka zbójnika, która skamieniała z żalu widząc, jak niosą jej zabitego ukochanego. Według innych legend nazwa góry pochodzi od tego, że w jaskiniach pod tą górą zbójnicy ukrywali swoje branki. Mieszkańcy Orawy nazywają ją także Orawską Świętą Górą.

Szczyt Babiej Góry w zimowej scenerii

Jak dojść na szczyt by trasa była przyjemna a przy okazji skosztować kwaśnicy w schronisku Markowe Szczawiny? Szlaków jest kilka i kilka jest wariantów dotarcia na wierzchołek, bo choć najkrótszy prowadzi z Przełęczy Lipnickiej bardziej znanej jako Przełęcz Krowiarki, to jednak warto spróbować także innych wariantów.

Rozwidlenie szlaków na Przełęczy Krowiarki (Lipnickiej)

Najpopularniejszy szlak prowadzi z parkingu na Przełęczy Krowiarki (Lipnickiej). Tutaj znajduje się także mały pawilon Babiogórskiego Parku Narodowego w którym mieści się Informacja Turystyczna i Przyrodnicza oraz kasa biletowa.

Kilkanaście metrów dalej stajemy na rozdrożu szlaków, gdzie mamy do wyboru ten krótszy lecz z bardziej wymagającym podejściem, lub łagodniejszy i dłuższy, prowadzący do schroniska na polanie Markowe Szczawiny a po drodze dający wybór kilku wariantów dotarcia na szczyt.

Po pokonaniu dystansu 2100 metrów od wyruszenia z parkingu, dochodzimy do odbicia zielonego szlaku prowadzącego przez Perć Przyrodników. Tutaj jednak mogą czekać spore przeszkody gdyż ten szlak zimą jest mało uczęszczany z uwagi na duże zaspy. Szlak nieprzetarty może okazać się dla większości przeszkodą nie do pokonania. W warunkach letnich ten wariant szlaku wyprowadza nas powyżej Sokolicy. Idąc szlakiem czerwonym wprost z parkingu, przechodzimy przez punkt widokowy na Sokolicy.

Parking i kasa biletowa na Przełęczy Krowiarki (Lipnickiej)

Dalsza droga wiedzie wygodną ścieżką leśną aż na polanę Markowe Szczawiny na wysokości 1180 m n.p.m. od której nazwę przyjęło schronisko turystyczne. Od parkingu czyli od początku wędrówki dzieli odległość 6300 m. Kolejny kilometr należy pokonać by dotrzeć na Przełęcz Brona 1180 m n.p.m. Tutaj zaczynają się widoki. Na prawo Mała Babia Góra a na lewo Diablak. By dotrzeć na wierzchołek leżący na wysokości 1725 m n.p.m. trzeba przejść jeszcze 2 km. Po drodze mijamy Lodową Przełęcz (1606 m n.p.m.) Po dotarciu na szczyt czeka nagroda. To piękna panorama której nic nie zasłania.

Poniżej przedstawiony jest przebieg szlaku od Przełęczy Krowiarki, przez Sokolicę, Babią Górę, Przełęcz Brona do schroniska Markowe Szczawiny.

Sokolica. Przy dobrej pogodzie świetny punkt widokowy.

Sokolica (1368 m n.p.m.) – najniższy i położony najdalej na wschód wierzchołek w północno-wschodniej grani masywu Babiej Góry w Beskidzie Żywieckim. Wschodnie stoki opadają bezpośrednio do przełęczy Krowiarki. Sokolica nie tworzy wierzchołka, lecz wyraźne spłaszczenie będące platformą widokową. Platforma ta od północno-zachodniej strony podcięta jest skalnym urwiskiem będącym efektem potężnego obrywu sprzed kilkuset lat. W drugiej połowie XIX wieku w urwisku gnieździł się orzeł przedni, przez miejscową ludność uważany za sokoła i stąd pochodzi nazwa szczytu.

Kępa (1519 m n.p.m.) – jedna z kulminacji masywu Babiej Góry. Za Kępą w (kierunku Diablaka) znajduje się 300 m długości wypłaszczenie zwane Zarubanym. W marcu 1944 na północnych stokach Kępy podczas przymusowego lądowania w kosodrzewinie rozbił się niemiecki samolot transportowy Junkers Ju52/3m. Z trzech członków załogi dwóch przeżyło ten wypadek. Niemcy wymontowali z niego ważniejsze urządzenia, a wrak wysadzili w powietrze.

Gówniak (1644 m n.p.m.) również Główniak, Głowniak, Wołowe Skałki – szczyt jest jednym z tzw. pięciu szczytów grzbietowych Babiej Góry i jest często mylnie brany przez turystów za właściwy szczyt Babiej Góry, zwłaszcza podczas mgły, kiedy ten ostatni jest niewidoczny. Nazwa "Wołowe Skałki" wywodzi się stąd, że dawniej orawscy pasterze, wypasający woły na południowych stokach Babiej Góry, zaganiali je na noc pod ochronę tutejszych wychodni skalnych, zaś nazwa "Gówniak" - od dużej ilości gromadzących się tu bydlęcych odchodów.

Babia Góra wysokość 1725 m n.p.m. (Diablak, słow. Babia hora, niem. Teufelspitze czyli Góra diabła) nazywana też Królową Niepogody – masyw górski leżący w Paśmie Babiogórskim Beskidu Żywieckiego (według słowackiej terminologii są to Oravské Beskydy) w Beskidach Zachodnich. Jest to najwyższy szczyt całych Beskidów Zachodnich, najwyższy poza Tatrami szczyt w Polsce i drugi, po Śnieżce, pod względem wybitności. Babia Góra zaliczana jest do Korony Gór Polski.

Najwyższy wierzchołek, Diablak, z którego roztacza się panorama na wszystkie strony, obejmująca Beskid Żywiecki, Śląski, Mały, Makowski, Wyspowy, Gorce, Kotlinę Orawsko-Nowotarską, Tatry oraz góry Słowacji. Wierzchołek nie jest zalesiony a jedynym elementem na szczycie jest kamienny murek, będący osłoną przed wiatrami jakie tutaj potrafią wiać naprawdę mocno, oraz kamienny pomnik.

Pośredni Grzbiet n.p.m. – część zachodniego grzbietu Diablaka w Beskidzie Żywieckim. Rozciąga się od miejsca, w którym strome rumowisko Babiej Góry (na zachodnim stoku noszące nazwę Tablic Zejsznera) przechodzi w wyraźne wypłaszczenie, a Lodową Przełęczą (1606 m n.p.m.). Grzbietem tym biegnie granica polsko-słowacka oraz Wielki Europejski Dział Wodny. Zachodnie zakończenie tego grzbietu nazywa się Pośrednim Garbem

Lodowa Przełęcz (1606 m n.p.m.) lub Zimna Przełęcz – przełęcz w masywie Babiej Góry w Beskidzie Żywieckim. Jest to płytkie obniżenie w północno-zachodniej grani Diablaka, pomiędzy zachodnim zakończeniem Pośredniego Grzbietu (tzw. Pośrednim Garbem) na wschodzie a Kościółkami na zachodzie. Rejon przełęczy jest kamienisty, północno-wschodnie stoki opadają urwiskiem do Kamiennej Dolinki.

Przełęcz Brona (1408 m n.p.m.) – przełęcz pomiędzy Małą Babią Górą a dokładniej przed jej drugim, wschodnim wierzchołkiem czyli Niższym Cylem. Nazwę przełęczy utworzył w 1925 Kazimierz Sosnowski od staropolskiego słowa brona oznaczającego bramę. Dawniej mieszkańcy Zawoi przełęcz tę nazywali po prostu Siodełkiem lub Siodłem. W XVII i XVIII wieku prowadził przez nią Zbójecki Chodnik – ścieżka łączącą Zawoję z Półgórą.

Babia Góra niemal od zawsze fascynowała. Przyciągała swoją tajemniczością i pięknem przyrody. Nie może wiec dziwić spore zainteresowanie jakie wzbudzała i wzbudza w coraz to nowych pokoleniach badaczy jej skarbów.
Pierwsze wzmianki o Babiej Górze pochodzą już z drugiej połowy XV wieku i zawarł je w swoim dziele "Chronographia Regni Poloniae" Jan Długosz, zamieszczając opis jej położenia i krótką charakterystykę. Niemal sto lat później Babią Górę umieszczono na mapach, a dokonał tego Marcin z Urzędowa w swoim dziele "Herbarz, czyli zielnik", gdzie nadmienił iż góra ta jest wielce zasobna w wiele rodzajów ziół leczniczych. Niemniej jednak w miarę rzetelnego opisu Babia Góra doczekała się dopiero w roku 1699 w "Dziejopisie Żywieckim" pióra Andrzeja Komonieckiego. Wiek XIX otworzył nowy okres w eksploracji naukowej Babiej Góry, którą opisuje m.in. Stanisław Staszic, Ludwik Zejszner oraz wielu innych. Wielkie zasługi dla poznania babiogórskiej przyrody położył niestrudzony badacz i orędownik powstania pierwszego schroniska pod Babią Górą - Hugo Zapałowicz.
Początek wieku XX przyniósł szereg zmian, a odzyskana niepodległość umożliwiła rozpoczęcie starań o objęcie Babiej Góry ochroną prawną. W roku 1925 powołano Państwową Radę Ochrony Przyrody, której celem stało się m.in. utworzenie parku narodowego na Babiej Górze. Duże zasługi ku temu położyli Kazimierz Sosnkowski i Władysław Midowicz. Dalsze starania, w które zaangażowani byli tacy wybitni przyrodnicy jak Walery Goetel oraz Władysław Szafer doprowadziły do objęcia gospodarką rezerwatową w 1928 roku 403ha partii podszczytowych oraz co szczególnie ważne do utworzenia w 1933 roku rezerwatu o powierzchni około 642ha. Tym sposobem łączna powierzchnia terenów chronionych na Babiej Górze wyniosła 1045ha.
W okresie wojny obszar Babiej Góry był intensywnie eksploatowany przez Niemców. Starania o ochronę można było wznowić dopiero po wojnie, co zaowocowało rozporządzeniem wydanym przez Radę Ministrów z dnia 30 października 1954 roku o utworzeniu Babiogórskiego Parku Narodowego, którego powierzchnia wynosiła ponad 1703ha.

Babiogórski Park Narodowy

http://www.bgpn.pl/