Obiekty UNESCO w Polsce

 

 

 

Od 22 kwietnia 2021 Polska wzbogaciła się o kolejny wpis na liście UNESCO.

 

Geopark Świętokrzyski, "Geonatura Kielce" wraz z gminami Chęciny, Morawica, Nowiny i Piekoszów, zostały wpisane na listę Światowego Geoparku UNESCO.

 

 

 

 

 

 

Muzeum Archeologiczne i Rezerwat Krzemionki 16 obiektem na Światowej Liście Dziedzictwa UNESCO

 

 

 

 

 

Stare Miasto w Krakowie

Wpis na podstawie kryterium IV

Miejsce wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa w 1978 r., czyli jako jedno z pierwszych 12 obiektów na świecie. Obszar wpisany obejmuje Stare Miasto w obrębie dawnych murów, Wzgórze Wawelskie oraz dzielnicę Kazimierz ze Stradomiem. W 2010 r. została utworzona strefa buforowa dla obszaru wpisanego.

Stare Miasto Krakowa, dawnej stolicy Polski, rozciąga się u stóp Zamku Królewskiego na Wawelu. XIII-wieczne miasto kupieckie posiada największy w Europie rynek, liczne zabytkowe kamienice oraz bogato wyposażone pałace i kościoły. O świetnej przeszłości Krakowa świadczą fragmenty XIV-wiecznych murów miejskich, położona na południu miasta średniowieczna dzielnica Kazimierz, z zabytkowymi synagogami, Uniwersytet Jagielloński oraz katedra gotycka, w której pochowani są królowie Polski.

 

 

 

 

 

Królewskie Kopalnie Soli w Wieliczce i Bochni

Wpis na podstawie kryterium IV

Podobnie jak Stare Miasto w Krakowie, Kopalnia Soli w Wieliczce została wpisana w 1978 r., jako jeden z pierwszych 12 obiektów na świecie. W 2013 roku wpis rozszerzono o Kopalnią Soli w Bochni i Zamek Żupny w Wieliczce, zmieniając nazwę wpisu. Królewskie Kopalnie Soli w Wieliczce i Bochni są wpisem seryjnym.

Pokłady soli kamiennej w Wieliczce eksploatowane są od XIII w. Kopalnia rozciąga się na 9 poziomach i liczy 360 km chodników, w których znajdują się wyrzeźbione w soli ołtarze, posągi i inne dzieła sztuki; etapy pasjonującej pielgrzymki ku przeszłości tego zakrojonego na szeroką skalę przedsięwzięcia przemysłowego.

Strefę Zabytkową Kopalni w Bochni stanowią 3 szyby: Sutoris (z połowy XIII w.), Campi (z połowy XVI w.) i Trinitatis (z początku  XX w.) oraz 9 poziomów, usytuowanych pod  powierzchnią. Cenną spuściznę kultury duchowej bocheńskich górników stanowią podziemne kaplice i miejsca kultu religijnego.

 

 

 

 

 

Auschwitz-Birkenau. Niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny i zagłady (1940-1945)

Tereny byłych obozów Auschwitz-Birkenau zostały wpisane w 1979 r. na podstawie kryterium VI. Na Liście Światowego Dziedzictwa reprezentują wszystkie obozy koncentracyjne i obozy zagłady na świecie.

Ogrodzenia, druty kolczaste, wieże strażnicze, baraki, szubienice, komory gazowe oraz krematoria świadczą o warunkach, w jakich odbywało się hitlerowskie ludobójstwo na terenie dawnego obozu koncentracyjnego i obozu zagłady Auschwitz-Birkenau, największego w III Rzeszy. Badania historyczne wykazały, że w obozie tym, stanowiącym symbol okrucieństwa ludzi wobec ludzi w XX wieku, systematycznie głodzono, torturowano i wymordowano 1, 5 miliona ludzi, w przeważającej części Żydów.

 

 

 

 

 

Puszcza Białowieska

Obiekt transgraniczny polsko-białoruski
Wpis na podstawie kryteriów IX i X

Puszcza Białowieska położona na terytorium Polski i Białorusi jest rozległą połacią pierwotnego lasu, w którym występują zarówno drzewa iglaste, jak i liściaste. Obszar wpisany rozciąga się na powierzchni liczącej 141 885 ha. Jest to miejsce unikalne z punktu widzenia zachowania różnorodności biologicznej. Występuje tu najliczniejsza populacja żubra europejskiego, gatunku, który symbolizuje Puszczę Białowieską.

W 1979 r. na Listę Światowego Dziedzictwa została wpisana część obszaru Białowieskiego Parku Narodowego. Białoruska część Puszczy Białowieskiej została wpisana w 1992 r. jako rozszerzenie wpisu. Od 1992 r. obie części Puszczy stanowią jeden obiekt transgraniczny. W 2014 roku miejsce Światowego Dziedzictwa zostało rozszerzone, przede wszystkim po stronie polskiej (z powierzchni 5.069 ha do 59.576,09 ha). Nastąpiła również zmiana nazwy (ang. Białowieża Forest, przedtem: Białowieża Forest/Belovezhskaya Pushcha) i zmiana kryteriów wpisu (poprzednio: kryterium VII).

 

 

 

 

 

Stare Miasto w Warszawie

Wpis w 1980 r. na podstawie kryterium II i VI.

W sierpniu 1944, w czasie Powstania Warszawskiego, przeszło 85% zabudowy Starego Miasta zostało zniszczone przez oddziały hitlerowskie. Po wojnie, z woli społeczeństwa, podjęto trwające pięć lat dzieło odbudowy, pieczołowicie restaurując kościoły, pałace oraz Rynek Starego Miasta. Jest to wyjątkowy przykład niemal całkowitej odbudowy zabytków pochodzących z nieprzerwanego ciągu historycznego, od XIII do XX wieku.

 

 

 

 

 

 

Stare Miasto w Zamościu

Zespół urbanistyczny wpisany w 1992 r. na podstawie kryterium IV

Miasto zostało założone w XVI wieku przez kanclerza Jana Zamoyskiego, na szlaku handlowym łączącym Europę Zachodnią i Północną z Morzem Czarnym. Zamość, wzorowany na włoskim modelu miasta idealnego, zbudowany przez pochodzącego z Padwy architekta Bernardo Morandiego, stanowi doskonały przykład miasta renesansowego z końca XVI w., które zachowało pierwotny plan, fortyfikacje oraz liczne budowle, łączące włoskie i środkowoeuropejskie tradycje architektoniczne.

 

 

 

 

 

Średniowieczny zespół miejski Torunia

Obszar wpisany w 1997 r. na podstawie kryteriów II i IV.

Toruń zawdzięcza swe początki Zakonowi Krzyżackiemu, który w połowie XIII w. zbudował tu zamek, mający służyć za bazę wypadową do podboju i ewangelizacji Prus. Miasto, należące do Hanzy, wkrótce zaczęło odgrywać istotną rolę handlową. O jego randze świadczą liczne okazałe, XIV i XV-wieczne budowle publiczne i prywatne (m.in. Dom Kopernika), wznoszące się na Starym i na Nowym Mieście.

 

 

 

 

 

 

Zamek krzyżacki w Malborku

Wpis w 1997 r. na podstawie kryteriów II, III i IV.

XIII-wieczny, warowny klasztor Zakonu Krzyżackiego został znacznie rozbudowany i upiększony po 1309 roku, kiedy przeniesiono tu z Wenecji siedzibę Wielkiego Mistrza. Ten znakomity przykład średniowiecznego zamku ceglanego popadł następnie w ruinę, ale został pieczołowicie odrestaurowany na przełomie XIX i XX w. To właśnie w Malborku powstało wiele obowiązujących dzisiaj technik konserwatorskich. Po poważnych zniszczeniach w czasie II Wojny Światowej, zamek został ponownie odrestaurowany na podstawie szczegółowej dokumentacji opracowanej przez jego wcześniejszych konserwatorów.

 

 

 

 

 

 

Kalwaria Zebrzydowska: manierystyczny zespół architektoniczny i krajobrazowy oraz park pielgrzymkowy

 
Zespół wpisano w 1999 r. na podstawie kryteriów II i IV.

W Kalwarii Zebrzydowskiej uderza malowniczy krajobraz kulturowy o wymowie duchowej. Otoczenie naturalnei, w które wpisują się symboliczne miejsca odnoszące się do Męki Pańskiej oraz do życia Matki Boskiej, pozostało prawie niezmienione od XVII w. Kalwaria Zebrzydowska nadal stanowi cel pielgrzymek.

 

 

 

 

 

 

Kościoły Pokoju w Jaworze i Świdnicy

Kościoły zostały wpisane w 2001 r. na podstawie kryteriów III, IV i VI.

Kościoły Pokoju w Jaworze i Świdnicy, największe w Europie budowle sakralne o konstrukcji szkieletowej, zostały wzniesione na Śląsku w połowie XVII w., w następstwie Pokoju Westfalskiego, regulującego kwestie religijne. Ograniczone warunkami politycznymi i materiałowymi, świadczą o poszukiwaniu wolności religijnej i przyjmują formy wyrazu właściwe kościołom katolickim, lecz mało rozpowszechnione w tradycji luterańskiej. 

 

 

 

 

 

 

Drewniane kościoły południowej Małopolski
Binarowa, Blizne, Dębno, Haczów, Lipnica Murowana, Sękowa

Wpis w 2003 r. na podstawie kryteriów III i IV.

Drewniane kościoły południowej Małopolski stanowią wyjątkowy przykład różnych aspektów tradycji budowlanych kościołów średniowiecznych w kulturze rzymsko-katolickiej. Do ich budowy wykorzystano technikę zrębową, rozpowszechnioną w Europie Północnej i Wschodniej od średniowiecza. Kościoły powstawały z fundacji rodzin szlacheckich i były symbolem prestiżu. Stanowiły interesującą alternatywę dla budowli murowanych, powstających w miastach.

 

 

 

 

 

 

 

Park Mużakowski

Obiekt transgraniczny polsko-niemiecki
Wpis w 2004 r. na podstawie kryterium I i IV.

Park krajobrazowy o powierzchni 559,90 hektarów, rozciągający się po obu stronach Nysy Łużyckiej, wzdłuż której przebiega granica polsko-niemiecka, został stworzony przez księcia Hermanna von Pückler-Muskau w latach 1815-1844. Park, harmonijnie wpisany w wiejski krajobraz, zapoczątkował nowe podejście w projektowaniu krajobrazu i wpłynął na rozwój architektury krajobrazu w Europie i Ameryce. Zaprojektowany jako „obraz malowany za pomocą roślin” nie miał nawiązywać do klasycystycznego krajobrazu, wyobrażenia Edenu czy utraconej doskonałości, ale wykorzystywał miejscową roślinność do podkreślenia walorów istniejącego krajobrazu. Ten „zintegrowany krajobraz” rozciąga się aż do miasta Muskau, poprzez pasy zieleni tworzące parki miejskie otaczające obszary zabudowane. Miasto stało się w ten sposób jednym z elementów utopijnego krajobrazu. W skład obiektu wchodzi również odbudowany zamek, mosty i arboretum.

 

 

 

 

 

 

 

Hala Stulecia we Wrocławiu

Wpis w 2006 r. na podstawie kryteriów I, II i IV.

Hala Ludowa we Wrocławiu została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO pod swoją pierwotną nazwą, jako Hala Stulecia (Centennial Hall in Wrocław). Jest to nazwa znana powszechnie i stosowana przez badaczy architektury od chwili wzniesienia tej monumentalnej budowli do czasów obecnych.

Jest to budowla przełomowa w historii architektury wykorzystującej żelazobeton. Wzniesiona została w latach 1911-1913 przez architekta Maxa Berga na terenach Wystawy Stulecia jako budowla wielofunkcyjna służąca rekreacji. Zbudowana na planie koła z czterema absydami, Hala mieści ogromną cylindryczną widownię na około 6000 osób. Wznosząca się na wysokość 23 metrów kopuła zwieńczona jest latarnią ze stali i szkła. Hala Stulecia jest rozwiązaniem pionierskim pod względem architektonicznym i inżynierskim, dokumentującym przenikanie się różnych wpływów we wczesnych latach XX wieku i stanowiącym zasadniczy punkt odniesienia dla dalszego rozwoju budownictwa w dziedzinie dużych konstrukcji zbrojonych.

 

 

 

 

 

 

 

Drewniane cerkwie w polskim i ukraińskim regionie Karpat

Seryjny wpis transgraniczny polsko-ukraiński na podstawie kryterium III i IV / 2013.

Wpis obejmuje 16 wybranych cerkwi, z których osiem znajduje się na terytorium Polski i osiem na Ukrainie. Są to: cerkiew św. Paraskiewy w Radrużu, cerkiew Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy w Chotyńcu, cerkiew św. Michała Archanioła w Smolniku, cerkiew św. Michała Archanioła w Turzańsku (Podkarpacie) i cerkiew św. Jakuba Młodszego Apostoła w Powroźniku, cerkiew Opieki Bogurodzicy w Owczarach, cerkiew św. Paraskiewy w Kwiatoniu, cerkiew św. Michała Archanioła w Brunarach Wyżnych (Małopolska) i osiem na Ukrainie (cerkiew Zesłania Ducha Świętego w Potyliczu, cerkiew św. Dymitra w Matkowie, cerkiew Świętej Trójcy w Żółkwi, cerkiew św. Jerzego w Drohobyczu (obwód lwowski), cerkiew Św. Ducha w Rohatyniu i cerkiew Narodzenia Theotokos w Werbiążu Niżnym (obwód iwanofrankowski), cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego w Jasinie i cerkiew św. Michała w Użoku (obwód zakarpacki).

Cerkwie są budowlami o konstrukcji zrębowej. Zostały wzniesione w okresie od XVI do XIX wieku jako świątynie społeczności wyznania prawosławnego i grecko-katolickiego. Według typów architektonicznych wyróżnia się cerkwie halickie, łemkowskie, bojkowskie i huculskie. Obrzędowość, ikonografia i technika związane z kulturą poszczególnych grup etnicznych rozwijały się na przestrzeni dziejów. Świątynie są świadectwem odrębnych tradycji budowlanych, zakorzenionych w tradycji Kościoła Wschodniego. Zawierają elementy lokalnego budownictwa i symboliczne odniesienia do kosmogonii danej społeczności. Trójdzielne świątynie wieńczą namiotowe lub cebulaste hełmy. W obrębie obszarów wpisanych, poza cerkwiami znajdują się drewniane dzwonnice, cmentarze i bramy, wewnątrz cerkwi – ikonostasy i polichromie.

 

 

 

 

 

 

 

Kopalnia rud ołowiu, srebra i cynku w Tarnowskich Górach oraz system gospodarowania wodami podziemnymi

Wpis w 2017 r. na podstawie kryteriów I, II, IV

Kopalnia rud ołowiu, srebra i cynku znajduje się na Górnym Śląsku, w jednym z głównym obszarów wydobywczych w Europie Środkowej. Obiekt obejmuje w całości podziemną kopalnię wraz ze sztolniami, szybami, galeriami oraz systemem gospodarowania wodami podziemnymi. Na powierzchni zachowała się XIX- wieczna przepompownia parowa, która jest świadectwem ciągłości prac nad odprowadzaniem wody z kopalni od ponad 300 lat. Dzięki specjalnemu systemowi zbędną wodę wykorzystywano do zaopatrywania miasta w wodę pitną i do użytku przemysłowego. Kopalnia w Tarnowskich Górach miała znaczący udział w światowej produkcji ołowiu i cynku.

 

 

 

Opisy obiektów http://www.unesco.pl

na podstawie informacji opublikowanych w portalu UNESCO: whc.unesco.org

 

 

 

Od 22 kwietnia 2021 Polska wzbogaciła się o kolejny wpis na liście UNESCO.

Geopark Świętokrzyski, "Geonatura Kielce" wraz z gminami Chęciny, Morawica, Nowiny i Piekoszów, zostały wpisane na listę Światowego Geoparku UNESCO. Na ich terenie występują m.in. unikatowe rezerwaty przyrody nieożywionej: Jaskinia Raj, Kadzielnia, Wietrznia czy Góra Miedzianka. Dziedzictwo geologiczne powiązane jest z wartościami historycznymi i kulturowymi w tym tradycjami górniczymi - liczne pozostałości historycznego górnictwa kruszcowego i skalnego. W 1996 roku znaczna część tego obszaru została objęta ochroną jako Chęcińsko-Kielecki Park Krajobrazowy. Obecnie w Światowej Sieci Geoparków UNESCO jest 147 placówek z 41 krajów. Jedynym geoparkiem z Polski należącym do sieci był dotychczas Park Krajobrazowy Łuk Mużakowa w województwie lubuskiem.

 

 

 

Rezerwat przyrody Wietrznia Geopark Świętokrzyski

Od 22 kwietnia 2021 Polska wzbogaciła się o kolejny wpis na liście UNESCO.

Geopark Świętokrzyski, "Geonatura Kielce" wraz z gminami Chęciny, Morawica, Nowiny i Piekoszów.

 

 

 

 

 

 

 

Geopark Łuk Mużakowa

 "Światowy Geopark UNESCO" niemiecko-polski Geopark Łuk Mużakowa

 

 

 

 

Geopark Kraina Wygasłych Wulkanów

Światowy Geopark UNESCO dodany do listy 27 marca 2024 r.

Pogórze Kaczawskie to wyróżniający się geologicznie region. Znajdujące się tu, wyjątkowe na skalę europejską rezerwaty przyrody bazują w dużej mierze na pozostałościach wulkanicznych.

 

Szkoda że Stawy Milickie i Dolina Baryczy jako największy w Polsce rezerwat przyrody, zaliczany do najcenniejszych ekosystemów na świecie, nie ma swoich lobbystów i promotorów. Ten rezerwat powinien otwierać naszą listę. 

Milicz i Dolina Baryczy

 

#ObiektyUNESCOwPolsce

 

Reprezentatywna Lista Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości UNESCO:

Po szopkarstwie krakowskim wpisanym na listę UNESCO w 2018 r. i kulturze bartniczej wpisanej w 2020 r.,  16.12.2021 r została wpisana tradycja dywanów kwiatowych na procesji Bożego Ciała.

8 sierpnia 2024 r. zostało wpisane na Krajową Listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego “Tradycyjne malarstwo Zalipia i Powiśla Dąbrowskiego”.

Rozszerzono także o sześć państw: Polskę, Irlandię, Chorwację, Holandię, Kirgistan i Słowację wpis sokolnictwa na Reprezentatywną Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego. Obecnie wpis obejmuje 24 państwa.

 Obecnie Krajowa Lista, tworzona przy współpracy z Narodowym Instytutem Dziedzictwa, zawiera łącznie 103 wpisy dotyczące elementów dziedzictwa stanowiących wyraz żywej tradycji i kultury Polski (m.in. „Szopkarstwo krakowskie”, „Pochód Lajkonika”, „Bobowska koronka klockowa”).

 Zgodnie z zapisami Konwencji UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego z 2003 roku niematerialne dziedzictwo kulturowe: „oznacza praktyki, wyobrażenia, przekazy, wiedzę i umiejętności – jak również związane z nimi instrumenty, przedmioty, artefakty i przestrzeń kulturową – które wspólnoty, grupy i, w niektórych przypadkach, jednostki uznają za część własnego dziedzictwa kulturowego. To niematerialne dziedzictwo kulturowe, przekazywane z pokolenia na pokolenie, jest stale odtwarzane przez wspólnoty i grupy w relacji z ich otoczeniem, oddziaływaniem przyrody i ich historią oraz zapewnia im poczucie tożsamości i ciągłości, przyczyniając się w ten sposób do wzrostu poszanowania dla różnorodności kulturowej oraz ludzkiej kreatywności”. Polska jako sygnatariusz ww. konwencji od 2013 roku prowadzi Krajową Listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Decyzję o wpisie podejmuje Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego. 

 

 

Krajowa Lista Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego

Obecnie na liście znajdują się 103 wpisy.

2014
1. Rusznikarstwo artystyczne i historyczne – wyroby według tradycyjnej szkoły cieszyńskiej
2. Szopkarstwo krakowskie
3. Pochód Lajkonika
4. Flisackie tradycje w Ulanowie
5. Procesja Bożego Ciała w Łowiczu
6. Język esperanto jako nośnik kultury esperanckiej
7. Umiejętność wytwarzania instrumentu i praktyka gry na kozie (dudach podhalańskich)

2015
8. Hafciarstwo kaszubskie szkoły żukowskiej
9. Sokolnictwo - żywa tradycja
10. Polskie tańce narodowe
11. Uroczystości odpustowe ku czci Św. Rocha z błogosławieństwem zwierząt w Mikstacie
12. Tradycyjna technika ludwisarska stosowana w ludwisarni Felczyńskich w Taciszowie

2016
13. Gwara warmińska jako nośnik tradycji ustnych
14. Przywołówki dyngusowe w Szymborzu
15. Zabawkarstwo żywiecko-suskie
16. Bartnictwo
17. Perebory – nadbużańskie tradycje tkackie
18. Krakowska koronka klockowa
19. Tradycje kulturowe Biskupizny
20. Kolędowanie dziadów noworocznych na Żywiecczyźnie

2017
21. "Turki" Grodziskie
22. Tradycje wytwarzania koronki koniakowskiej
23. Tradycje dudziarskie w Wielkopolsce
24. Umiejętność wyplatania kosza „kabłącoka” w Lucimi na Radomszczyźnie
25. Tradycje weselne z Szamotuł i okolic
26. Wyścigi kumoterek
27. Umiejętność gry na dudach żywieckich oraz sposób ich wytwarzania

2018
28. Procesja Bożego Ciała z tradycją kwietnych dywanów w Spycimierzu
29. Gajdy - umiejętność wytwarzania instrumentu i praktyka gry
30. Barbórka górników węgla kamiennego na Górnym Śląsku
31. Plecionkarstwo w Polsce
32. Tradycje kulturowe Bambrów Poznańskich

2019
33. Kroszonkarstwo opolskie
34. Umiejętność ręcznego malowania wzoru opolskiego
35. Zwyczaj wodzenia niedźwiedzia na Śląsku Opolskim
36. Polonez – taniec polski
37. Kaszubska Gwiôzdka

2020
38. Wycinankarstwo kurpiowskie z Puszczy Zielonej
39. Krzyżoki w Borkach Małych
40. Babski comber na Śląsku Opolskim
41. Procesja Bożego Ciała z tradycją układania kwietnych dywanów w Kluczu, Olszowej, Zalesiu Śląskim i Zimnej Wódce
42. Pisanie pisanek techniką batikową na Śląsku Opolskim
43. Zwyczaj dunajowania w Łukowej i okolicach
44. Tradycyjne święcenie pokarmów w Dąbrowie Chotomowskiej
45. Wysiewanie serc i krzyży na polach w okolicach Strzelec Opolskich
46. Wypiek byśków i nowych latek Kurpiów Puszczy Zielonej
47. Carillonowa muzyka w Gdańsku
48. Chodzenie z kozą na Kujawach
49. Hafciarstwo z nadwiślańskiego Urzecza

2021
50. Bziuki – wielkanocny zwyczaj dmuchania ogni w Koprzywnicy
51. Umiejętność wytwarzania czepców warmińskich
52. Tradycyjne szkutnictwo Pucka
53. Brodacze ze Sławatycz – zwyczaj pożegnania starego roku
54. Tradycje kulturowe Bukówca Górnego
55. Demoscena – kultura twórców dem

2022
56. Bursztyniarstwo kurpiowskie z Puszczy Zielonej
57. Snutka golińska – hafciarstwo południowej Wielkopolski
58. Hafciarstwo kurpiowskie z Puszczy Białej
59. Krzyżyki z palmy wielkanocnej – zwyczaj z terenów Opolszczyzny
60. Wielkanocne procesje konne na Górnym Śląsku
61. Barbórka górników węgla kamiennego w Wałbrzychu
62. Skubanie pierza na Śląsku Opolskim
63. Bacowanie
64. Tkanie rękawic furmańskich przez Czarnych Górali

2023
65. Koszyk wikowy – tradycja wyplatania w gminie Ciężkowice
66. Wyplatanie z korzeni świerkowych w Beskidzie Śląskim
67. Tradycje Barbórkowe oraz kult Św. Kingi wśród górników solnych kopalni w Bochni i Wieliczce
68. Zwyczaje związane z kultem Św. Barbary oraz tradycje górników kruszcowych na ziemi tarnogórskiej
69. Tradycje kulturowe górniczych orkiestr dętych z Górnego Śląska
70. Bobowska koronka klockowa
71. Plecionkarstwo na Śląsku Opolskim
72. Zielarstwo i ziołolecznictwo na Śląsku Opolskim
73. Tradycje hafciarskie w Dobrzeniu Wielkim
74. Tradycja wykonywania, ubierania i noszenia żywieckiego stroju mieszczańskiego
75. Tradycje flisackie na Dunajcu w Pieninach
76. Tradycje rzeźbiarskie ośrodka w Kutnie
77. Hafciarstwo kurpiowskie z Puszczy Zielonej
78. Garncarstwo w Medyni Głogowskiej, Medyni Łańcuckiej, Pogwizdowie i Zalesiu
79. Barabanienie wielkanocne w Iłży
80. Wyplatanie koron żniwnych w Gogolinie
81. Wawrzyńcowe hudy
82. Hafciarstwo kaszubskie
83. Cymbały - umiejętność budowania i praktyka gry w Polsce południowo-wschodniej
84. Tkactwo dwuosnowowe powiatu węgrowskiego
85. Tradycyjna hodowla i loty gołębi pocztowych

2024
86. Pochód inauguracyjny Uniwersytetu Jagiellońskiego
87. Procesja z figurami podczas odpustu św. Rocha w Dobrzeniu Wielkim
88. Święto Ogniowe w Żorach
89. Warszawska pielgrzymka piesza na Jasną Górę
90. Pokłony feretronów podczas pielgrzymek na Kalwarię Wejherowską
91. Zabawkarstwo drewniane ośrodka Łączna - Ostojów
92. Tradycja wykonywania palm wielkanocnych Kurpiów Puszczy Zielonej
93. Oklejanka kurpiowska z Puszczy Białej
94. Pochód Gwarkowski w Tarnowskich Górach
95. Obchody Dnia Hutnika i tradycje hutnicze
96. Tradycje kulturowe regionu opoczyńskiego
97. Wycinanka świętokrzyska
98. Tradycje kulturowe Chazów/Hazów
99. Wykonywanie krywulek łemkowskich według tradycji z Komańczy i okolic
100. Tradycja wykonywania ozdób świątecznych z opłatka w Dolinie Liwca
101. Tradycja kwestowania na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie jako element obchodów Dnia Wszystkich Świętych oraz Dnia Zadusznego
102. Tradycyjne malarstwo Zalipia i Powiśla Dąbrowskiego
103. Sobótka w Jastarni