Boliwia El Dorado - relacja cz .4

Zatem już po dwóch miesiącach znów moczyłem się wraz z Wojtkiem (po lewej) i Adamem (po prawej) w basenie zaprzyjaźnionego hotelu. Oczywiście był i Grzesiek, nierozłączny kompan z którym czekało nas podpisanie kilku umów i ustaleń z władzami Boliwii. Ale powoli. Przygoda dopiero miała się zacząć. 

Kobieta wyciskająca sok ze świeżych pomarańczy w Villa Tunari. Zapewniam Was - tak wspaniałych pomarańczy nie jedliście nigdy a taki sok za zeta to po prostu boska ambrozja! Oczywiście w cenie dolewka! 

Oczywiście gdy nie można dzieciaka zostawić w przedszkolu zabiera się go do pracy;) 

A to już pani z obsługi stacji benzynowej. W Boliwii w cenie paliwa wliczone są także soft-drinki, a że ciepło mało kto odmawia. Z resztą takiej pani;) 

Grzesia uwagę coś przykuło... 

Acha... ;) 

Kilka minut za miastem droga zamienia się w coś takiego. Chwila nieuwagi w takim terenie i... 

Bolivian highway! 

Nim dotarliśmy do celu musieliśmy przejechać przez sześć takich rzek... 

... mijając po drodze kolejne wioski Indian Tsimane. 

Czasem najpierw trzeba było wyjść i sprawdzić głębokość brodu. 

Wielokrotnie mieliśmy wrażenie, że byliśmy pierwszymi którym udało się dotrzeć tak daleko samochodem. Trakt praktycznie zarosła już dżungla. Myliliśmy się jednak - po piętach deptała nam konkurencja;) 

W końcu dotarliśmy do wioski o dźwięcznej nazwie "Carmen"... 

...a z niej już tylko "rzut beretem" do kolejnej rzeki. Rzeki o bliżej nieokreślonej nazwie, o której zdążył nam powiedzieć syn wodza ze wsi Oromomo. To tu planowaliśmy zbudować bazę - jeśli rzeka się sprawdzi. 

Ruszamy na rekonesans. 

Miejscowe curriary (łodzie z wydrążonych pni drzew) okazały się znacznie płytsze od tych chociażby z Wenezuelii. Chodzi o inny charakter rzek - by nie przepychać łodzi non stop na mieliznach muszą takie być. 

A i tak nie uchroniło to nas od przepychania. 

Krystaliczna woda w kamienistym korycie a wszystko w objęciach tropikalnego lasu deszczowego - coś takiego wraz z odgłosami dżungli musi robić wrażenie! A że woda ma ponad 20 stopni Celsjusza takie brodzenie to sama przyjemność. 

Pierwsze ryby, z którymi się zmierzyliśmy na Ichoa to bocony 

Na obrotówkę brały ich niesłychane ilości! 

No i pierwsza złota dorada! Tamtego dnia mieliśmy podobnych po kilkanaście na kiju. Niestety tuż po braniu powstawał kocioł i jednej zapiętej rybie dziesięć innych próbowało wyrwać przynętę z pyska! Ich zęby nawet mimo długich, stalowych przyponów musiały trafiać na plecionkę i było po sprawie. Szalone ryby! 

W Boliwii panuje zasada "im wyżej tym lepiej" - im wyżej tym woda szybsza, czystsza, koryto bardziej kamieniste, górskie a przez to dorad coraz więcej. 

Obóz w dżungli. Las na tej wysokości jest znacznie bardziej ożywczy - w Wenezueli, gdzie podróżowaliśmy spanie pod samymi moskitierami dusi człowieka niesłychanie - klimat zabija! W Boliwii jest znacznie optymalniej! Wydaje się ona znacznie bardziej przychylna "białasom". 

Ichoa o poranku spowita w mglistej pierzynie 

Widok z namiotów na rzekę. 

Boliwijskie skarabeusze zaginają nawet te z bransoletek w Egipcie. 

Któraś z mniejszych dorad posłużyła za obiad. 

Indianie byli zauroczeni ostatnim numerem CKM-u a gdy powiedzieliśmy, że zrobimy im zdjęcia a te ukażą się w tym magazynie ustawili się w kolejce by pozować. 

Częściej niż singi (indiańskie pagaje) na Ichoa używa się tyczek - zbyt płytka rzeka. 

Nad jamką 

Jama - pewne miejsce na sumy i pacu. 

Najprawdziwszy ślad jaguara! Widzieliśmy tego kota! 

A gdy zaczął padać pierwszy deszcz tego lata (największa susza w Boliwii od stu lat) ryby oszalały. 

Pacu nie poddaje się do końca. 

A gdy się podda potrafi ważyć 9 kg! 

Nie zapomnę tego miejsca! 

Lolek w tym czasie ćwiczył na suchą muchę sabalo. Ryby do 50cm zgarniały praktycznie każdą muchę, która napłynęła na rynnę. Coś niesłychanego! 

Sabalo praktycznie są wszędzie - dorady najczęściej stoją pod przelewami i na końcu płań. 

Najpierw zobaczyliśmy bąbelki na powierzchni wody a po chwili się zgarbiliśmy. Każdy myślał, że to pewnie sum a na naszych oczach wynurzył się tapir! Najwyraźniej wyławiał sobie z dna owoce, które wpadły wyżej do wody. 

Tapir anta (Tapirus terrestris) - doskonały pływak i nurek. Pod wodą potrafi wytrzymać 5 minut. 

W kolejnym obiecującym miejscu Grzesiek zapina kolejną doradę. Oczywiście w 5 sekundzie holu wszyscy obejrzeliśmy jej sylwetkę dobrze w metrowej świecy! 

Świetna ryba z tropikalnej, górskiej rzeki. 

Dorady są bardzo wytrzymałe i mimo wariactw, które wyprawiają podczas holu nie męczą się szybko. Walczą do końca. 

Dobra dorado z dobrego miejsca. 

Kolejna pacu z mojego miejsca pod osuwiskiem. 

Te szczęki miażdżą z łatwością orzechy więc nasze wobki pękały nie raz. 

Slider po braniu pacu. Mimo, że przezbrojony w najmocniejsze kółka łącznikowe i kotwice Owner'a nie chroni to przynęty od zniszczenia. A Owner... najmocniejsze kotwice na rynku wyglądają tak. 

Ichoa - najniższy stan rzeki od 100 lat! 

Podczas gdy Grzesiek uganiał się za doradami a te łoiły mu skórę jak chciały ja skupiłem się na wolniejszych, głębszych partiach rzeki - opłaciło się. Pacu 9kg 

Kolejny dobry surubi. 

A na końcu wlewu, gdzie woda spowalnia... 

Znów 9kg! Jakby jeden rocznik. 

Doradowa końcówka płani 

Doradowy wlewik 

Czystość wody robi w dżungli wrażenie 

Po obłowieniu miejsca podążaliśmy niżej a łódź z bagażami wolno podążała naszym śladem. 

Najczęściej podawało się przynętę w dół i prowadziło pod prąd. Dobrze gdy ktoś obok prowadził przynętę równolegle. Ryby jak na komendę uderzały jednocześnie i równoczesne hole nie były rzadkością. Do tego kocioł i reszta goniących ryb próbujących uszczknąć coś dla siebie rozdzielała się na dwie grupy - większa szansa na wyciągnięcie holowanej dorady! 

Nasza curriara 

Miejscówki 

Ja z asystą podążam brzegiem obławiając co ciekawsze bańki a łódź jak psiak na smyczy za mną