Boliwia El Dorado - relacja cz.5

Spis treści

Strona 6 z 8

Ostatni obóz w boliwijskiej dżungli nad Ichoa. Niestety po dotarciu do wodza Indian okazało się, że Argentyńczycy już nas ubiegli i przygotowana wcześniej umowa została podpisana ale nie z nami! Ależ żeśmy się wkur...rzyli! Przyszło nam podążyć dalej.

Dotarliśmy nad Santo Spirito - widoki były fantastyczne.

Przeprawa na drugą stronę. Wsiada się do takiego wagoniku i pedałuje ręcznie. Faktycznie było to takie solidne jak wyglądało.

Starodawna ścieżka inków na skalnej półce

Niestety woda w Santo Spirito była za zimna. Byliśmy za blisko gór (powyżej 4000m n.p.m.) i mimo obfitości sabalo dorad nie było. Pewnie za zimna woda.

Muszę wspomnieć, że w sierpniu wystąpiły jakieś anomalia i przez trzy dni temperatura w tej części Boliwii spadła do 2 stopni Celsjusza! Indianie byli w szoku i chcąc przetrwać palili wszystko co trafiło im pod rękę. Również odbiło się to na rybach - pierwsze padły pavony, potem piranie a w końcu pacu i surubi. Dorady jednak poradziły sobie wyśmienicie. Najwyraźniej w Santo Spirito w ogóle nie występowały. Widać jednak, że drastycznie postępujące ocieplenie klimatu potrafi nawet w najzdrowszych regionach naszej planety spłatać niezłego figla. Oczywiście ignorantom śmiejącym się z teorii ocieplenia klimatu Ziemi trzeba tłumaczyć, że nie musi się ona przejawiać w wysokich temperaturach - może się dziać coś kompletnie odwrotnego w miejscach gdzie nie ma prawa. Skomplikowana sprawa i gdy dalej będziemy się ocierać o bandę ignorantów jakimi są decydenci i politycy tacy ludzie jak my w Bayan-goł będziemy musieli się coraz bardziej spieszyć by zdążyć w wiele miejsc.

Wojtek na plantacji koki

Gdy się trafi na takie miejsce lepiej uważać i nie pstrykać zbyt dużo zdjęć - po prostu spadać.

Koka czyli krasnodrzew pospolity (Erythroxylum coca Lam.). Liście koki zawierające kokainę są wykorzystywane przez południowoamerykańskich Indian jako używka. Sama roślina odgrywa ważną rolę w tradycyjnej kulturze andyjskiej. W wielu rejonach Boliwii stanowi podstawę egzystencji indiańskich rolników, zwłaszcza w górach, niesprzyjającym innym uprawom. Roślina wykorzystywana jest w produkcji Coca-Coli. Dziś jest głównie używką samą w sobie (działa lepiej niż 10 mocnych kaw na raz!) - zwiększa wytrzymałość i pozwala pokonywać szybciej spore odległości pieszo i radzić sobie z chorobą wysokościową. Oczywiście jest też surowcem do produkcji narkotyku.
Kokainę pierwszy raz wyekstrahował z koki Albert Niemann w 1860. W Niemczech chlorowodorek kokainy zaczęto stosować w medycynie w 1884. Jakkolwiek syntetyczne środki znieczulające są dzisiaj bardzo rozpowszechnione, kokainę nadal w pewnym stopniu wykorzystuje się w stomatologii i okulistyce, w 1879r zaczęto ją także używać w leczeniu uzależnienia od morfiny. Jednak część pacjentów zaczęła eksperymentować z zażywaniem obu środków.
Już w późnych czasach wiktoriańskich używano kokainy dla rozrywki. Określano ją jako silnie stymulującą i rozjaśniającą umysł. Zygmunt Freud był jednym z wielu entuzjastów kokainy. Opowiadanie Roberta Stevensona "Doktor Jekyll i pan Hyde" powstało podczas sześciodniowej kokainowej sesji. Nieustraszony polarnik Ernest Shackleton badał Antarktykę wspomagając się kokainowymi tabletkami o nazwie Forced March. Fikcyjna postać literacka, bohater znanych powieści detektywistycznych, Artura Conan Doyle'a – Sherlock Holmes, nie stronił od przyjmowania kokainy dożylnie.
Kiedy kokainę zmiesza się z alkoholem uzyskuje się kokatylen. Było to przyczyną popularności domieszkowania kokainą win – najbardziej znane Vin Mariani. Kokainowe wina zyskały sobie smakoszy wśród premierów, szlachty, a nawet papieży. Architekt Frédéric Auguste Bartholdi stwierdził, że gdyby posmakował Vin Mariani wcześniej w swoim życiu, zaprojektowałby Statuę Wolności kilka setek metrów wyższą.
Co ciekawe w 1996 r. gazeta San Jose Mercury News opublikowała serię artykułów śledczych pt. Ciemny związek (Dark Alliance), zarzucając spowodowanie epidemii kokainizmu w gettach amerykańskich działaniom świadomym i celowym CIA. Publikacja wywołała społeczne oburzenie w USA, aczkolwiek nikt nie został pociągnięty do odpowiedzialności karnej.

Wojtek Polowiec na jednym ze ściętych południowoamerykańskich drzew - niesłychanie twarde i o pięknym kolorze drewno. W Wenezueli nazywa się je "sejba".

A dżungla jak to dżungla - mało przyjazna człowiekowi.

Z Santo Spirito przemieściliśmy się dalej, na kolejną rzekę - Ibirisu. Dojechaliśmy późną nocą.

Rano opadły nam kopary! Widok był doskonały, podobnie toaleta.

Obóz nad Ibirisu.

Zapięliśmy namioty, uzbroiliśmy wędki...

...przeżyliśmy bliskie spotkanie trzeciego stopnia z miejscową fauną, ...

...pocykaliśmy okazy geologiczne...

... i ruszyliśmy dalej w górę rzeki by znaleźć dorado.

Dorady były ale nie było ich dużo.

Bardzo dużo sabalo i bocony jednak dorad niewiele. Nie zmienia to jednak faktu, że nasz Indianin - przewodnik złowił tam niegdyś doradę powyżej metra!

Rzeka podobnie jak góry wokół przepiękna.

Podobnie jak na Ichoa, woda w Ibirisu była podobnie, ekstremalnie niska.

Po brzegach i wyspach widać jaka woda potrafi tędy płynąć w porze deszczowej. Pod tą wyspą była fajna bańka gdzie harataliśmy bocony jak chcieliśmy i ile chcieliśmy.

W poszukiwaniu dorados.

Wysokości i dystanse potrafią wycisnąć z człowieka wiele kropel potu. Czego jednak nie robi się by znaleźć El Dorado.

W końcu dotarliśmy ponownie do cywilizacji. Szybko opłukaliśmy gęby i w przydrożnej restauracji zamówiliśmy palmito, czyli serce palmy - marynowany, miękki palmowy rdzeń o smaku warzywa przypominającego tatarak. Wraz z musztardowym sosem i kieliszkiem czerwonego wina - wyborne.

Można też było kupić... kompot - darowaliśmy sobie;)

Podczas przeprawy na Ibirisu Wojtek rozdarł swoje sandały - zanieśliśmy je do elektryka samochodowego a ten zszył je tak, że niejeden szewc mógłby się od niego uczyć!:)

W końcu wróciliśmy do Santa Cruz. Adam miał urodziny i nie do pomyślenia było by nie spędził ich w domu. Najpierw jednak niemal prosto z podróży trafiliśmy na grilla do Jego przyjaciół. Piwo było wszędzie a gdy zajrzeliśmy do lodówki...

Pamiętacie reklamę Heineken'a? Jezu - czuliśmy się jak w niebie!

Po grillu, Adam zabrał nas na "after party", gdzie grająca kapela słysząc Polaków zagrała nam nawet kawałek Perfectu - ale czad!

Oczywiście południowoamerykańska kultura macho nie pozwala zainstalować w męskim kiblu innych drzwi jak takie;)

Lolek po imprezie urodzinowej Adama. Jak jest?!:)

Biedak już, już sięgał do woreczka z liśćmi koki, które postawiłyby go na nogi lepiej niż cokolwiek innego. Niestety - nie zdążył;)

Samolot miał następnie zabrać nas do Trinidadu

Skutki uboczne nocnego imprezowania pojawiły się pięć minut po zrobieniu tego zdjęcia - wszyscy padliśmy.

Niestety z uwagi na ścianę dymu z wypalanego lasu unoszącą się nad górami mieliśmy nieplanowane lądowanie w Rurrenabaque. Zwróćcie uwagę na wysokość zawieszenia autokaru. No i oczywiście cały czas czuliśmy, że prowadził nas Jezus!:)

Nie ma się jednak co dziwić skoro drogi wyglądają tam tak.

Znowu nie mogliśmy sobie odmówić soków z pomarańczy - tym bardziej, że musieliśmy uzupełnić wypłukaną witaminę C z organizmów;)

Typowy hotel w typowej południowoamerykańskiej dziurze.

Publiczne ubikacje i prysznice:)

Młody przy tokarce do pomarańczy. Owoc w takim urządzeniu jest obrany w 10 sekund!

Nie było co barłożyć i marnować czasu. W końcu wsiedliśmy w autokar jadący na zachód.

Dotarliśmy w końcu do ośrodka naszego przyjaciela Yoni'ego. Miał się on okazać bazą wypadową do naszej rzeki właściwej!

Mała lapa, nazywana także paką (Cuniculus paca) – gatunek dużego południowoamerykańskiego gryzonia z rodziny Cuniculidae. Ceniona przez Indian za smak mięsa.

Młody benato

Wojtek z trzymiesięcznym ocelotem!

Ocelot (Leopardus pardalis). Koty te żywią się wieloma zwierzętami, w tym: szczurami, świnkami morskimi, małpami, pancernikami, mrówkojadami, aguti, różnymi jeleniowatymi, młodymi pekari, jaszczurkami, wężami, żółwiami i różnymi ptakami. Często zakradają się do kurników.

Młody został przyniesiony do Yoni'ego przez któregoś z Indian - jego matkę potrąciło auto a młody kociak został sierotą. Ślinił wszystko co mógł - biedak cały czas szukał matczynego sutka a karmiony mlekiem ze smoczka był wręcz nienasycony!

Adam z ocelotem. Co ciekawe, matki takich ocelotków są bardzo opiekuńcze - potrafią wyrywać sobie sierść z brzucha by wyścielić gniazdo a młodym przynoszą żywe, małe zwierzęta by te mogły nauczyć się szybciej i skuteczniej polować! Ponadto oceloty mają najbardziej miękkie poduszki łap z całej kociej rodziny, przez co diablo skutecznie i cicho potrafią polować nawet na suchym listowiu. Dodam, że jeszcze świetnie pływają i zupełnie nie boją się wody. Zatem na zdjęciu Adam z małą maszynką do zabijania.

Wojtek "w objęciach śmierci". Kajman, którego czaszkę tu widać pochodzi z laguny, na którą niedługo mieliśmy ruszyć łowić pavony.

Maska z centrum kultury Indian Tsimane.

Obrazek na skorupie żółwia.

Zaraz ruszamy z Tito - kolejny, bardzo pomocny przyjaciel.

Dotarliśmy do farmy, gdzie koła drewniane w wozach funkcjonują do dziś. Jak widać - takie rzeczy to nie tylko w Mongolii.

Indiańska churuata

Kajman przy Bayan-goł

Tito skręcił jakieś dziwne papierosy po których wszystkie zwierzęta wydawały się nam jakieś dziwne. Gdy patrzę na te zdjęcia - oczy też mieliśmy nienormalne;)

Młody szop rakojad (Procyon cancrivorus)

Pisklę długoszpona krasnoczołego (Jacana jacana). Samce, jak w przypadku innych gatunków tej rodziny, odpowiadają za inkubację jaj. Samice są poliandryczne, bronią nawet do czterech gniazd swoich partnerów i potrafią nawet zniszczyć lęg rywalki, by "odbić" jej samca.